Vandaag is het Allerheiligen; christenen over de hele wereld herdenken hun heiligen en martelaren. Van die laatste is Stefanus de eerste.
Hij loopt in meer dingen voorop; Stefanus behoort bij de eerste diakenen die in het begin van onze jaartelling aangesteld zijn in Jeruzalem.
Hij helpt waar geen helper is. Vol van genade en kracht deelt hij liefde uit. En doet dat met vuur.
Dit roept ergernis op. De toenmalige geestelijke leiders, roepen hem ter verantwoording. Als verdediging houdt Stefanus een preek. Vanuit de Bijbel wijst hij ze op hun tekortkomingen.
Daar zijn ze niet blij mee en roepen valse getuigen op. Deze getuigen zijn omgekocht om lastering over Stefanus uit te spreken.
Stefanus schrikt hier niet van terug en houdt zijn ogen op de hemel gericht. Hij zegt tegen zijn vervolgers dat hij Jezus rechtop ziet staan aan de rechterhand van Zijn Vader. Hierop worden de mensen om hem heen zo boos dat ze hun beheersing verliezen en hem aanvallen.
Dit alles eindigt in de ter dood veroordeling van Stefanus. Hij wordt buiten de stad gebracht en gestenigd. Naast de ouderlingen en priesters die hem ter dood brengen is er een jonge geestelijke die op de kleren van de stenengooiers past. Gek genoeg zal hij ooit in de voetsporen van Stefanus treden. Maar nu nog niet; vandaag is hij blij met de executie.
Terwijl de eerste stenen zijn hoofd raken, valt Stefanus op zijn knieën en kijkt omhoog. Voordat hij de adem uitblaast, gebruikt hij in zijn laatste woorden zijn machtigste wapen: Hij vergeeft zijn doodsvijanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten