Heling

Ergens ben ik er nog steeds een beetje beduusd van. Vanmiddag sprak ik Bart. Bart is boerenzoon, Gelderlander en heeft meer dan twintig jaar gegokt. 
Bart zag voor vier jaar terug dat het niet langer ging. Hij bracht zijn dubbelleven in het licht. Ging in therapie. Is genezen. Naast zijn verslaving verloor hij zijn baan, zijn vriendin, huis en nogal wat mensen en dingen.
Hij kreeg en vrij leven terug. Nadat hij een tijdje vastgezeten heeft voor oplichting. Bart kreeg daarnaast ook een soort van levenslang omdat een schuldsanering er voorlopig niet in zit.
Hij is inmiddels expert in rechtzaken, loonbeslag en dergelijke. Het wachten is nu opnieuw op een toegevoegde bewindvoerder. Die laat even op zich wachten omdat de wet wat aangepast is.
Bart is naast een ex-verslaafde, die er een potje van gemaakt heeft, ook een zoon, broer, vriend, schilder en verwoed karpervisser.
Nadat hij mijn verhaal in de krant las, zocht hij contact. Dit contact mondde uit in een ontmoeting vandaag op het Centraal Station in Utrecht. Voor mij een halfuurtje reizen, voor hem een paar uur.
We hebben elkaar twee uur gesproken. We erkenden elkaar als mens met een redelijk turbulent verleden. Een verleden waar we geen van beiden trots op zijn, maar het is er wel.  We herkenden de dwaasheid in de wegen die we bewandeld hebben. We proefden een beetje van elkaars verdriet. Ook wel een beetje bitterzoet gelachen om stomme streken.  Maar bovenal waren we blij met de herkenning van het waardevolle van een vrij leven.
En weet u; mijn regisseur zegt weleens dat tranen helen. Als ze gelijk heeft, zijn er vanmiddag twee mensen weer een stukje geheeld.