Nu kwamen er een jaar geleden wat homo’s op mijn pad. Daar hebben
we het in de kerk niet zo vaak over. Hooguit over hun worsteling, waarvan wordt
aangenomen dat ze die hebben.
Samen met een vriend in gesprek gegaan met een groepje gelovige homo’s. Daar
zitten naast de worstelende ook ‘happy’ homo’s bij. Er waren ook verhalen over afwijzing en niet gekend zijn. Door kerkmensen. Allen gingen
een weg die ze niet zelf gekozen hebben,
maar die wel voortvloeide uit hun identiteit.
In diezelfde periode werd de geloofsviering op de roze zaterdag een feit. Als Protestantse Kerk Gouda hebben we via de Raad van Kerken de Sint Jan beschikbaar gesteld. Ik ben er wel blij mee. Mensen die elkaar proberen ten zien. Snel kom ik er achter dat er ook zijn die dit best heftig vinden. Die zich baseren op teksten over
homoseksualiteit in de Bijbel. Heel vaak het gesprek aangegaan. Over lezen in de context. Over vergelijkingen met afschaffen slavernij (ook niet iets waar de kerk bij voorop liep). Over stoppen met discrimineren van vrouwen (waren we ook niet de eersten mee). Maar
standpunten verharden of we zeggen er maar niets meer over. Uiteindelijk gaat ook die zaterdag wel weer voorbij.
Desalniettemin, ik ga niet zwijgen. Zoals Martin Luther King ooit zei: “Uiteindelijk zullen we ons de woorden van onze vijanden niet herinneren, maar het zwijgen van onze vrienden.”
Hoe kun je nu diaken zijn als je in het verleden bij zoveel mensen zoveel geld (duizenden euro's p.p.) gestolen hebt met zoveel leugens?
BeantwoordenVerwijderenOmdat wij geloven dat Jezus mensen kan veranderen. En dat je na het doorlopen van een heel traject (schuldbelijdenis en schuldsanering) opnieuw mag beginnen.
Verwijderen