Beetje verdrietig

Ik ben verdrietig. Als christen geloof ik in het gebod van de liefde. Voor God, medemens en mijzelf. Alles wat een ander schaadt, moet ik niet doen. Waar ik kan helpen moet ik het doen.  Heb er zelfs een ambt in de kerk als diaken voor gekregen,  waar in het inzegeningsformulier staat: ’’Helpen daar waar geen helper is.”  

Nu kwamen er een jaar geleden wat homo’s op mijn pad. Daar hebben we het in de kerk niet zo vaak over. Hooguit over hun worsteling, waarvan wordt aangenomen dat ze die hebben.  

Samen met een vriend  in gesprek gegaan  met een groepje gelovige  homo’s. Daar zitten naast de worstelende ook ‘happy’ homo’s bij. Er waren ook verhalen over afwijzing en niet gekend zijn.  Door kerkmensen.  Allen gingen  een weg die ze niet zelf gekozen hebben,  maar die wel voortvloeide uit hun identiteit.

In diezelfde periode werd de geloofsviering op de roze zaterdag een feit. Als Protestantse Kerk Gouda hebben we via de Raad van Kerken de Sint Jan beschikbaar gesteld.  Ik ben er wel blij mee. Mensen die elkaar proberen ten zien.  Snel kom ik er achter dat er ook zijn die dit best heftig vinden. Die zich baseren op teksten over homoseksualiteit in de Bijbel. Heel vaak het gesprek aangegaan. Over lezen in de context. Over vergelijkingen met afschaffen slavernij (ook niet iets waar de kerk bij voorop liep).  Over stoppen met discrimineren van vrouwen (waren we ook niet de eersten mee).  Maar standpunten verharden of we zeggen er maar niets meer over.  Uiteindelijk gaat ook die zaterdag wel weer voorbij.

Desalniettemin, ik ga niet zwijgen. Zoals Martin Luther King ooit zei: “Uiteindelijk zullen we ons de woorden van onze vijanden niet herinneren, maar het zwijgen van onze vrienden.”