halverwege mijn rennend rondje
door het Weegje.
Al zijn broers en zussen
hadden hoofdtooi afgelegd,
uitbundig verleden uitgewist.
Niets dat zwaaiend herinnerde
aan kort of lang vervlogen tijden.
Mij stelt hun knoestige stam gerust;
ontdaan van teen, toch eeuwig alwetend.
Ik verwonder mij het meest in deze ene
die breed wuivend al zijn wilgentenen
ten hemel heft en juicht en huilt.
Omdat ie alles mag bewaren,
het mooie en het mindere.
Als een uitverkorene
mij en elke loper
onstuitend
troost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten