De meeste tijd benader ik mijn schuur omzichtig. Mijn schuldgevoel, betreffende m'n onvermogen om op te ruimen, groeit voorbij de deur en doet mij voorzichtig binnenkomen en weer stil verdwijnen.
Dit duurt tot ik mijn uitstelgedrag heb overwonnen en aan de slag ga. Waarbij gezegd moet worden dat opruimen bij mij vaak meer een soort van herordenen is. Hoe dan ook schept het nieuwe ruimte.
Mijn dierbaarste voorwerp heeft vandaag haar oude plek weer ingenomen. Nog schaam ik mij toen onlangs iemand naar haar vroeg en zij op de vloer vertoefde. Nu torent ze uit boven reddingsvesten en rattengif. Ze overstijgt stopverf en vlekverwijderaar. Het enige dat er niet boven past is de doos met afdekzeilen. Die is voorgoed verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten