Zo makkelijk kan het zijn

Ik heb een actieve buurman. Hij heet Jacco. Loopt elke morgen met zijn hond in het park als ik naar mijn werk fiets. 
Van tijd tot tijd spreken we elkaar.  En we lopen wel eens met elkaar via een buurt-hardloopgroepje.
Hij is christen. Maar hij loopt niet te preken. Althans niet met woorden. Niet met een Bijbel onder de arm door de straat.  Maar waar wat te doen is, daar is hij.
Maakt niet uit of het een buurtfeestje is, of even luisteren naar een buurman waar het wat minder mee gaat.
Vorige week appte hij me met de vraag of ik hem wilde helpen bij het paasontbijt op de markt in de stad.
Het idee is dat er tien rijen van tien tafels komen. Plaats voor meer dan duizend man. Georganiseerd door meer dan honderd vrijwilligers uit zo'n twaalf kerken.
Jacco regelt één zo'n rij. Had tien vrijwilligers nodig (voor elke tafel één). Kwam er nog een paar tekort. Natuurlijk zei ik ja. Charterde nog een buurvrouw die ik ken via de buurtbijbelkring. En een goede vriend waar ik soms mee hardloop en van tijd tot tijd een biertje mee drink in de stad.
Zo sta ik op tweede paasdag om kwart voor acht 's morgens bij genoemde buurvrouw voor het huis. 
Samen fietsen we naar de markt. In het oude Stadhuis van Gouda komen we met meer dan honderd vrijwilligers samen.
Al snel tref ik mijn vriend en vinden we 'Groep Jacco'.
Paar uurtjes tafels en banken sjouwen. Tafels dekken. Eitjes (chocolade en echte), kaas en ander beleg. 

Met een kruiwagen de glossy's van het Nieuwe Testament ophalen bij de plaatselijke Bijbelshop. Elke bezoeker mag een gratis exemplaar meenemen. Afspraak is dat we ze niet opdringen. We gaan ook niet preken of zoiets. Gewoon dienen. Gasten verwelkomen. Zich eventjes thuis laten voelen.
Koffie en thee schenken we in als er gasten zijn. En we gaan met manden brood rond. Ieder bij zijn/haar tafel. Croissantjes, bolletjes, met en zonder pitten, krentenbrood (met en zonder spijs). In alles is rijk voorzien.


Langzaam stroomt de markt vol met bezoekers. Van dichtbij en ver weg.
Er arriveert een fietsgroep uit Canada. Ze schuiven vrolijk aan. Naast een paar mensen op leeftijd die met scootmobiel en al aan tafel zitten.
Een paar uurtjes gevuld met korte gesprekjes. Vaak luchtig. Soms wat zwaarder.  Ik praat, maar probeer vooral te luisteren. Dat blijft leren voor mij.
Maar super gaaf om met mandje brood rond te lopen en te dienen. Niet meer en niet minder.
En de volgende dag staat het verhaal in de krant. Natuurlijk vind ik het leuk dat ik er zelf ook in sta. Met foto en al.
Maar het mooiste is nog wel dat een pagina-groot artikel afsluit met een verwijzing naar het verhaal van de vijf broden en twee vissen.  Zo voelde ik me gisterenmorgen namelijk. Als een uitdeler.  En het enige wat ik ervoor heb moeten doen, is ja zeggen op een vraagje van mijn buurman. Dankjewel Jacco!