Mijn leerlingen lachen daar wel eens om. Of snappen het. Vanmorgen tijdens een uurtje, waarbij we het hadden over het verlies. Rouw. Verdriet. Omdat dit heel dichtbij kwam in deze klas. Als school hebben we er een protocol voor, wanneer leerlingen van dichtbij, geconfronteerd worden met de dood. Vandaag was zo'n dag.
En na tijd voor gesprek, luisteren, stilte en gebed gaan we kaarten schrijven. En een boekje. Nee, ik ga hier niet benoemen wat mijn leerlingen schreven. Maar wel ga ik zeggen dat ik trots op hen ben. En hoop heb. Op een verder beetje hopeloze dag. Maar werd wel stil, van wat ze schreven. Om vervolgens, half uurtje later, met heel veel woorden de brug te slaan naar school en les en volgende lesuur. Eén jongen begon beetje te lachen, in een verder aangeslagen klas. Eén meisje begreep het en zei: 'Hij heeft die hele hoop woorden nodig, anders is het te veel'.
En soms zijn alle woorden van de wereld niet genoeg. Vandaar dit halflege blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten