Vrij-dag

Vrij-dag

Het is de dag dat de wereld weer wat open gaat. De dag waarop wij codes en virussen achter ons laten. Het zou een dag kunnen zijn, waar we elkaar weer op mogen zoeken en de gemeenschap en de liefde besluiten te vieren. 
Helaas is het ook de dag dat er bommen en granaten gegooid worden. De dag dat een jongeman zichzelf en een brug opblaast, om de vijand tegen te houden. Diezelfde vijand die een kilometer verderop een andere doorgang vindt.
De dag dat dertien jonge mensen een eilandje verdedigen. Die niet van overgave willen weten en daarom maar gewoon weggevaagd worden in de kogelregen die volgt.

De dag dat de minister van defensie aan zijn burger-landgenoten uitlegt hoe je een molotovcocktail maakt. En waar je die bij een tank naar binnen moet gooien, zodat je de vijand in zijn eigen voertuig kunt verbranden.

Dit is de dag dat ik voor het eerst sinds twee jaar weer in een theater zit. Een klein en gezellig zaaltje in een theaterwerkplaats. Aan de rand van een dorpje waar ik voor het eerst 'op mij zelf' woonde. Zo noemde je dat.

Terwijl ik het dorpje in rijd, denk ik even terug aan die tijd. Het onder de vleugels van ouders vandaan zijn en het gevoel van vrijheid dat daar mee gepaard ging. En het invullen van die vrijheid. Het zeer en de zegen van destijds gemaakte keuzes.

Ik draai het terrein op waar mensen met een hulp- of zorgvraag, hun talenten vorm geven. Hier wordt vrijheid geleerd in wat mogelijk is. En misschien ook wel eens het onmogelijke mogelijk gemaakt.

Een uurtje later zit ik geboeid te kijken naar een prachtige voorstelling. De clown als mens. Hij neemt me mee in simpele handelingen. Spiegelt mijn leven in de zijne. Ik herken me in het geworstel met systemen. 
Hoe een organisatie, gevoed door alleraardigste mensen, de mens er uit gooit, omdat deze buiten de lijntjes kleurt. Of omdat je binnen de lijntjes de boel wat levendiger maakt. 
Alsof dat nog niet genoeg is, wordt je opgehangen aan het touw waar je altijd zo leuk mee gespeeld hebt. De mens als clown laat het vanavond allemaal zien. 

Wat dan volgt, is grandioos. De mens en clown zijn één geworden. Buiten gegooid, betreedt dit nieuwe schepsel een andere wereld. Een magische wereld waar verwondering de hoofdrol speelt. Waar de volwassen mens als spelend kind rond dartelt. Soms dolend in een nachtmerrie, maar altijd de verbazing voedend over de schoonheid van het kleine.

In de zaal werd gelachen en gehuild. In beide gevallen zag ik een hemels begin van absolute vrijheid. Heel dichtbij.