Tientje

Twee dringende tikken op het raam doen me overeind schieten vanuit mijn ingedommelde houding achter het bureau.
Ik loop naar het raam. Aan de andere kant van het glas zie ik een gestalte die zich vooroverbuigt en door de ruit heen zegt: 'Kunt u me helpen? Ik heb mezelf buitengesloten.'
In de veronderstelling dat het een buurtbewoner is, loop ik naar de hal, onderweg de keukenklok passerend die half één aan geeft en open de voordeur.  
Op de stoep staan een hond en een man. De hond, een redelijk onschuldig ogend type met een soort van corset om zijn lijf waar een riem uitkomt die naar de man erachter leidt.
De man, die mij niet bekend voorkomt, is vrij fors zonder dik te zijn. Ik schat hem op een jaar of vijfenveertig. Hij ziet er ongevaarlijk uit. 
'Kunt u mij helpen? Ik heb mijn hond uitgelaten en de sleutel aan de binnenkant van de deur laten zitten.'
In de veronderstelling dat het een nieuwe buurman is, vraag ik: 'Oh vervelend, waar woont u?'
'Op de Isoldestraat', klinkt het direct. Los van het feit dat je daar alleen al zou willen wonen om je een soort Tristan te voelen, ligt deze straat toch wel een paar kilometer van ons huis.
'Ik heb de politie gebeld en die heeft me verwezen naar een slotenmaker.' vervolgt de man terwijl de hond wat dichterbij komt.
'Kunt u iets achteruit gaan?' vraag ik, terwijl ik met mijn hand een beweging maak die suggereert dat ik hem graag op anderhalve meter heb. Waar corona dan al weer niet goed voor is. 
De man gaat iets achteruit waarbij hij de hond een stukje meeneemt. 
'Komt die slotenmaker 's nachts?' vraag ik.
'Ja, maar dat kost bijna tweehonderd euro. Dat heb ik niet. Ik heb nog wat geld op zak en met een tientje erbij kan ik naar familie in Eindhoven, daar ligt een reservesleutel.'
'U weet dat er 's nachts geen treinen rijden?'
Ondertussen bedenk ik hoe ik verder zou kunnen helpen. Het voelt raar om iemand met een tientje de nacht in te sturen. Ik bedenk dat ik zo ga slapen en dat onze hele benedenverdieping leeg is, ook de tuin en de schuur waar de hond in zou kunnen. Gelijktijdig besef ik dat ik dan een soort risico zou nemen, ook voor gezinsleden die hier geen keuze in hebben. 
'Ik wacht op het station, daar is het droog en kan ik morgen de eerste trein pakken', klinkt het ondertussen.
Ik neem een besluit, ga het huis weer in, zoek twee vijfjes op en geef deze aan meneer. Hij bedankt me drie keer en zegt dat ie dit morgen weer door de bus zal doen. 
Ik koop mijn schuldgevoel af door te zeggen dat dit niet hoeft: 'Geef maar aan iemand die het nodig heeft.'
De hond en de man vertrekken. Ik blijf achter met een onbevredigend gevoel. Iemand vraagt om hulp en ik begin in risico's te denken. Natuurlijk zeg ik tegen mezelf dat ik hem tien euro heb gegeven. 
Ik blijf er vandaag aan denken, me afvragend waarom het me dwars zit. Tot ik besef dat het een beslissing was, gebaseerd op angst. Had het een andere kunnen zijn?