Vrij en rijk

Het voelt voor mij als de ultieme vrijheid om met zesentwintig letters zinvolle woorden te vormen. Het lege scherm voor me is als een schildersdoek waar je de eerste strepen nog aan moet brengen.
Al heb ik een raamwerk van ideeën klaar en is mijn bedoeling duidelijk, het vormen van de juiste zinnen, het verwoorden van precies datgene wat me bezighoudt is vrijheid. 
De zoektocht om niet alleen de juiste snaar te raken maar een symfonie te bouwen met gedachten die je woorden mag geven is leven in overvloed.
Natuurlijk ken ik de pijn van het schrappen om met minder meer te zeggen. Mooi geschreven zinnen wegdoen gaat over kiezen en afscheid durven nemen van eigen vondsten.
Vanmorgen feliciteerde ik iemand die deze week een contract met haar uitgever tekende om dit najaar een boek uit te brengen. Het is niet haar eerste boek dus voelt het een beetje aanmatigend om als debuterend schrijver dan woorden aan je gelukwensen te geven. Ik prees haar gelukkig met haar rijkdom. Niet zozeer met de zakelijke kant, alhoewel het echt wel uitmaakt om als schrijver je verzekerd te weten van een mooie uitgever, ik doelde meer op datgene wat ik hierboven probeer te verwoorden.
Of je nu fictie of non-fictie schrijft; ergens leef je zelf in je boek. Een schrijfsel ademt jou zoals je bent. 
Dus een beetje eng blijft het om eigen woorden de straat op te sturen. Waar je als schrijver wil raken, ontkom je niet aan het oordeel van mensen. Daarnaast zijn we vaak zelf onze strengste recensent.
Er zijn veel momenten dat ik me rijk voel. Eén van de rijkste is wanneer ik in de stilte van de nacht achter mijn bureau of bij komend morgenlicht tussen de weilanden en de bomen een leeg scherm mag vullen. Ik heb graag lief, nog liever heb ik veel en intens lief. Ik houd van bossen, bomen en van heide, al dan niet met heuvels en mensen. Het beschrijven van wat en wie ik ooit beminde of bemin, brengt die liefde terug en houdt haar levend.