Vlieg naar de maan

Uit mijn werk schiet ik mijn hardloopschoenen aan.  Intense dagen gehad. Nu mijn hoofd leegmaken. Loop door een prachtig gebied dat 't Weegje' heet. Water, weg en wilg brengt wat bedaren in mijn woelige, warrige hoofd.
En al lopend vraag ik me af waar ze zijn gebleven. De dromers, de idealisten. Diegenen die streven naar het ultiem geluk. De zoekers van de graal. De vechters. 'De-niet-met-'het-gaat-wel'-genoegen-nemers'.
In mijn familie zijn er de vorige eeuw opgepakt die samen met andere 'Veluwse Vrije Boeren' (jawel, dat was een actiegroep) de rijksweg blokkeerden. Om een bezoek van de koningin tegen te gaan. Het was niet tegen haar gericht maar wel tegen de overheid die een landbouwbelasting oplegde. Bijna komisch om op een oud filmpje de pantserwagens en politie tegenover de boeren te zien.
Zelf ben ik ooit een tijdje actief geweest in een ander clubje. 'Sta-vast' heette dat. Een soort oud-strijders-legioen dat zich hard maakte voor beetje erg rechtse denkbeelden. Hoogtepunt was wanneer we de maandelijks terugkerende manifestatie van een al te linkse club in het honderd konden laten lopen.  En dat ging er soms hard aan toe.
Al schuiven denkbeelden op en worden we wijzer, toch mis ik soms het vuur. Het er voor gaan. Op allerlei gebied.  Nee geen hang naar vroeger.  Wel het idealisme, de dromen.
Vertelde aan mijn leerlingen dat er niets mis mee is om met je hoofd in de wolken te lopen. Zolang je de voeten maar op de grond houdt. Hooguit dat je er een berg voor op moet.
Dit jaar twee marathons uitgelopen. Geen toptijden, wel een droom verwezenlijkt.
Als diaken kom ik armoede, eenzaamheid en gebrokenheid tegen. De verdrietige verhalen raken me. Echt moedeloos word ik als het dromen stopt. Uitzichtloosheid begint daar waar mensen het opgeven. Zich erbij neerleggen. 

Ondertussen mag ik me, als gesettelde veertiger met wat bestuurlijke zaken bemoeien.  Vaak sta ik verbaasd over het eindeloos polderen om zo pragmatisch mogelijk ons doel te benaderen. We hebben er zelfs een geheel eigen jargon voor ontwikkeld. We gebruiken formats om zaken in te kaderen. Vervolgens zoeken we consensus door compromissen te sluiten. Die we dan binnen een raamwerk van kleinschalig overleg uiteindelijk presenteren als een strategisch beleid voor de komende jaren. Voelt u wel?  En ja, ik gebruik het zelf ook. Het is veilig. Het is ook saai en geestdodend.

Nee, van tijd tot tijd wil ik gewoon even stoppen, de boel bekijken, het stuur omgooien en gas geven. 
De maan hebben we alleen bereikt door te durven vliegen. En elke keer als er een raket vertrekt dan vlamt het. Maakt een hoop herrie. Maar we komen wel ergens. 
Vlieg met me mee. Mik op die maan. En als je mist? Dan stranden we op de sterren eromheen. Ook een mooi uitzicht daar.