Hoe wist u dat?

We hadden ooit een leerling die erg boos was op een collega van me. Betreffende leerling dacht zijn boosheid van zich af te schrijven in een brief aan deze collega. Hierbij veroorloofde hij zich niet alleen een nogal vrijpostig maar ook wel een kwetsend en dreigend taalgebruik. Dat was ook de reden dat de beste jongeman er geen naam onder zette, maar als afzender 'anoniem' onder zijn epistel schreef. En dit vervolgens mailde vanaf zijn persoonlijke schoolmail.

Toen we hem uit de klas haalden was zijn eerste reactie: 'Hoe wist u dat ik het was?'  

Bovenstaand verhaal vertel ik in de klas terwijl we met de Christmas Card Challenge bezig zijn:
Iedereen een kerstwens bezorgen. Via een kaart door de bus. Dat is het idee dat we met een paar collega's een week of wat geleden bedenken.

Dit door vijf klassen te laten uitvoeren. In het kader van Burgerschap. In deze donkere dagen voor kerst even wat warmte bezorgen.
Ik ga de klassen in. Leg het idee voor. Reacties zijn wisselend. Samen met de collega's veranderen we de naam van kerstkaartenactie in Christmas Card Challenge.  Dat is het omslagpunt. Leerlingen worden enthousiast. Beginnen er lol in te krijgen. 
Ruim honderd leerlingen gaan aan de slag. Onze stad is verdeeld in wijken. Per klas gaan we een wijk doen. Maken groepjes, regelen laptops papier en tekenspullen. De één snijdt papier op het juiste formaat, de ander trekt de lijntjes. Nummer drie zoekt de adresgegevens. Leerling vier maakt een kerstwens op de voorkant.
Duizenden kaarten worden er gemaakt. Op het laatst wordt er op elke kaart een sticker geplakt. Met een korte uitleg over de actie. En een mailadres van één van ons voor eventuele op-, en aanmerkingen.
Daarnaast schrijft elk groepje de vier namen van de groepsleden die de kaarten gemaakt hebben.
En dan is het zover. We gaan bezorgen. Leerlingen bezorgen hun zelfgemaakte kaarten. Waaieren uit over de stad. In een paar uur tijd klepperen overal de brievenbussen en vinden kaarten hun bestemming.

Na een uurtje bezorgtijd ontvangen we een mail. Met de mededeling dat er een pakket kaarten op één adres door de bus geduwd is. Met de vraag erbij of dit de bedoeling is. Nee dus. We nemen contact op met betreffende ontvanger.
Ondertussen ga ik de klas in en confronteer het groepje met hun niet al te geslaagde poging om de post wat sneller kwijt te raken.
Voor mij maakt het feit dat er vier afzenders op de kaarten staan het wel wat makkelijker. Ik spreek ze aan op hun wangedrag. Vier onthutste gezichten maken me duidelijk dat ze echt dachten dat ze hier mee wegkwamen. 
Als ik ze uitleg dat een kaart, voorzien van een sticker met een mailadres en de namen van de groepsleden erop, redelijk goed te traceren is, valt het kwartje. 

Normaal gesproken wil ik niet dat leerlingen elkaar uitlachen. Deze keer denk ik dat het lachsalvo wat in de klas losbarst wel een heilzame werking heeft. 

Sluit af met het verhaal van de 'anonieme dreigmail'.  Hierna stuur ik de overtreders terug naar het adres dat ze als distributiecentrum wilden gebruiken. Ze bieden hun excuus aan daar, komen weer naar school met de kaarten. Die ze vervolgens weer mogen bezorgen. Alles bij elkaar heeft het hun een paar extra uren opgeleverd. Hoop dat ze wat geleerd hebben.

Daarnaast krijgen we ook nogal wat mailtjes binnen van mensen die blij verrast zijn. Zich even gezien voelden. Ook de krant pikt het op. Onze leerlingen staan levensgroot op de foto.  Naast een interview met hen en een collega van ons. De actie maakt nogal wat los. Natuurlijk is het een mooie en geslaagde actie. Goed voorbereid en mooi uitgevoerd.
Maar daar hebben we er meer van. Ik vraag me af wat deze zo bijzonder maakt. En denk dat het misschien hier wel om draait in een koude en soms wat kille wereld. Dat we elkaar zien. Al is het maar eventjes.