Dankdag

Vandaag ben ik dankbaar. Voor leven en voor de wereld. Voor alles wat groeit en bloeit. Als het hier herfst is, ontluiken aan de andere kant van de wereld de bloemen, bomen en de struiken. 

Ik ben dankbaar voor wat in liefde en vrede om mij heen beweegt. Voor waar ik liefde mag ontvangen en daar waar ik ze mag geven.  
Dankbaar dat ik als mens altijd mag blijven zoeken naar verbinding. Ook, en misschien wel juist, daar waar het schuurt en ingewikkeld is. Dankbaar voor mensen die me wijzen op mijn tekortkomingen. Ze geven me nog meer reden om naar de juiste taal te zoeken om te bereiken.
Dankbaar dat ik een heel alfabet tot mijn beschikking heb. Om woorden te vormen die raken. En tegelijk dankbaar dat ik met diezelfde letters ook sorry kan zeggen. Daar waar raken kwetsen werd. 

Dankbaar dat ik als mens meer ben dan een klomp cellen. Dankbaar dat ik keuzes heb. Dat verandering altijd kan. Dankbaar dat verandering altijd bij mijzelf begint. Ik hoef nergens op te wachten. Dankbaar dat ik niet hoef te slagen om te volharden. Dankbaar dat ik niets en niemand hoef te oordelen. Dankbaar dat mildheid een bron is die nooit opdroogt. Dankbaar dat vergeving iets is dat zowel groeit als je het weggeeft als wanneer je het ontvangt.

Dankbaar dat ik elke dag opnieuw weer mag geloven in een groter iets. Voor mij is dat Jezus. Als grote voorbeeld en als mijn redder. 
Heel veel reden tot dankbaarheid om te weten dat er iemand is die veel groter is dan ik. Die mij ziet en kent in alles. Niet alleen in mijn succes maar veel meer nog in mijn falen. 
Dankbaar dat ik in mijn diepste wezen altijd vrij ben. Op de bodem van mijn hart liggen geloof, hoop en liefde altijd te wachten om in vrede alle ruimte te geven en te ontvangen.