Hogerop

Afgelopen weekend klom er een man in de toren van onze kerk. Eigenlijk in de steiger die naast de toren staat om alles nog eens goed in de verf te zetten. De steiger reikt tot aan de bovenste koepel. Volgens mijn buurman zit je dan 68 meter hoog.
In het nieuws werd wat gezegd over een verwarde man. Op social media werd er verteld dat het om een Afghaanse vluchteling zou gaan.
Ik klikte op een filmpje en zat even later op Dumpert waar de beste man gestoord werd genoemd. 

Wat het helemaal bizar maakte, was dat degene die op deze site het hardst riep: 'Springen!' de meeste likes kreeg. In die twee minuten die ik op dit medium zat, las ik pagina naar pagina met oproepen om te springen. Dit vergezeld met scheldwoorden. 
Het hele weekend hier een beetje over nagedacht. Ik snapte het niet. Ja, ergens weet ik dat jonge gastjes wel eens wat onbesuisds zeggen. Maar hier was alles doordrenkt van een ophitsende sfeer.
Het voelde of iedereen stond te hopen dat de bewuste man zou springen. En teleurgesteld was dat dit niet gebeurde.
Ik heb me afgevraagd waar het fout is gegaan. Waar zijn we de weg zo kwijt geraakt dat we de ellende van een ander zien als een vermaak? Het voelt goedkoop om de schuld neer te leggen bij computergames of Netflix. 
Het voelt ook onjuist om te zeggen dat we alles toegelaten hebben. Het juiste antwoord heb ik hier niet op. 

Ik las dat er gezegd werd dat we een hoger hek om de steiger bij de kerk moeten zetten. Dan had die man niet naar boven gekund. Misschien is het simpeler. Misschien moeten we een grotere deur in de kerk maken. Om vervolgens te hopen dat deze man de hemel binnen had kunnen vinden in plaats van op 68 meter hoogte.