Denkstop

Aan t eind van een paar heftige weekjes ben ik moe. Gewoon moe. Het zat 'm niet alleen in de hoeveelheid dingen die er gebeurden maar ook in de intensiteit. En intens was het. Op allerlei gebied. 
Eigenlijk was ik al bezig met een lijstje. Over alles wat er in het achterliggende jaar gebeurd is. En dan ingehaald door wat ineens passeerde. Twee weken. Vol met van alles. En hoe hard ik ook liep, ik bleef het niet voor.  
Tot ik een besluit nam. En dacht: 'Ik doe het helemaal fout'. Tot nu toe probeer ik datgene voor te blijven wat achter ligt. En dat mislukt. Keer op keer. Ik ga het anders doen. Niet meer op de loop voor wat achter ligt. Nee we draaien de rollen om. Ik ga jagen op datgene wat voorligt. Dat past mij ook beter. Mijn Veluwse voorgeslacht had ook wel iets met jagen.
Als boerenzoon al jong geleerd, dat recht ploegen alleen lukt, als je niet achterom kijkt. Stuur vast houden, niet te strak, je ogen op een punt op de horizon. En gaan. Dus geen terugblik. En daarmee wil ik niet voorbijgaan aan de mooie dingen of de verdrietige. Maar soms zo verdraaid lastig te benoemen. Het meest dichtbij komt een strofe uit het prachtige 'Wie dit leest' van Leo Vroman:
'Menige verzen heb ik al geschreven,
ben menigeen een vreemdeling gebleven
en wien ik griefde weet ik niets te geven:
liefde is het enige'.

Vooruitblikken. 2017. En dat gaat een fantastisch jaar worden. Heb namelijk besloten om te stoppen met denken. Ga alleen nog maar doen. 
Dat betekent een enorme ruimte in mijn agenda. Geen visie-bijeenkomsten meer. Elke vergadering, waar het woord missie (altijd al een beetje verdacht) in voorkomt, mijd ik. Geen brainstorm over formatjes die uitgerold moeten worden. Geen denkkaders waarbinnen ik me kan bewegen. 
Gewoon. Doen. Alleen maar doen. Zelfs als doen betekent het ontbreken van iets zinnigs. Dan nog ben ik gewoon aan het doen. Heerlijk. 
Als ik boos ben op iets of iemand, dan stap ik daar op af en zeg 'Ik ben boos'. En leg vervolgens haarfijn uit waarom. Niets van een stappenplan bedenken om draagvlak te creëren, zodat de ander mee kan bewegen. Niets daarvan. Gewoon boos doen. Als ik liefheb dan heb ik lief. Ben ik verdrietig, dan huil ik. Blij, dan lach ik. Doen, alleen maar doen.  
Dat geldt ook voor wat er op mijn pad komt. Veel meer Jezus na doen. Ben ik op een feest, dan helpen als de wijn op is. Niets geen stuurgroep, die gaat kijken hoe dit probleem aangevlogen moet worden. Of een evaluatie hoe dit anders gekund had. Of beleid te ontwikkelen hoe dit de volgende keer te voorkomen.
Gewoon helpen. Doen. Er zijn al zoveel denkers. Problemen werden tot en met 2016 alleen maar aangepakt door denkers. En hielp het? Denk van niet. Waarom staat er op die armbandjes 'What would Jesus do?' en niet 'What would Jesus think'.  Hij dacht denk ik van alles. Maar zei daar niet zoveel over. Hij zag, vroeg en deed. Dat ga ik proberen na te doen. Zien. Wat vragen. En doen. Niet denken. Geen denken aan.
Ooit stond ik aan de zijlijn bij een begrafenis van iemand die het leven niet aankon. Er uit stapte. Op een rotmanier. De gemeenschap die haar begroef, dacht. Dacht aan haar zonde. Zij had zich vergrepen aan haar leven. Leven dat heilig was. Een doodzonde. Zo dacht de gemeenschap en zweeg. Het werd een ezelsbegrafenis. De kist werd zwijgend rondgesjouwd. Zevenmaal zwijgend sjokkend om haar graf.  Wij zwegen. Dachten alleen. Maar deden niets. Doodzonde. 
Mijn voornemen is om in het nieuwe jaar wat graven te bezoeken. Onder andere die van bovengenoemde doodgezwegene. Is nog steeds niet van gekomen. Doodsbang voor gedenkstenen. Ik ga ze omvormen tot doestenen. Omdat de tijd van doen is aangebroken. En na het doen weer terug naar de stenen. Om te vertellen dat ik gedaan heb. En blijf doen.
Hiermee kom ik gelijk bij een volgend punt. Want 2017 wordt natuurlijk niet alleen maar een fantastisch jaar. Ook ik ken m'n nachtmerrie-scenario's. En zoals in het begin gesteld, we blijven niet alles voor. Maar misschien dan juist de toekomst naar voren halen. En als ik daar bedreven genoeg in word, dan kan ik zelfs de hemel een stukje naar voren halen. Want ooit wordt het beter. Vanmorgen aan gekomen in een prachtig huis aan zee. Waar we een

weekje mogen vertoeven. Gekregen van vrienden.  Gelijk maar een rondje hardgelopen. Naar de vuurtoren en terug. Keek ik rechts, dan zag ik rollende golven. Opkomend tij. Keek ik naar links; daar ging af en toe de hemel open. En brak de zon door. Misschien is het allemaal wel een kwestie van de juiste kant op kijken.
Maar soms zal ik zwijgen. Dan denk ik niets, dan doe ik niets. Dan droom ik.