Kaarsje branden voor jezelf

De eerste hordes heb ik genomen. Een sollicitatiebrief geschreven en mijn curriculum vitae bijgewerkt. Dit op de post gedaan. Nou ja, per email verzonden. 

Een paar dagen later de uitnodiging voor een eerste gesprek. Dit lukt vrij aardig; een dag later krijg ik de uitnodiging voor een vervolggesprek. Naast dat mij duideljk gemaakt wordt op welke manier dit gesprek vorm krijgt en welke informatie van mij verwacht wordt, krijg ik de opdracht een pitch voor te bereiden.

Een pitch, ook wel elevator pitch genoemd, is een korte presentatie waarbij je een product zo goed mogelijk neerzet. En de noodzaak overbrengt om dit product in huis te halen.  In dit geval dus mijzelf zo goed mogelijk presenteren en daarnaast de andere kant er van overtuigen waarom zij mij deze baan 'moeten' geven. En dit alles in twee minuten. Vandaar dat 'elevator'; de tijd die je hebt om tijdens een reisje in de lift iemand toe te spreken.

Het moeilijke van zo'n pitch is de keuzes die je moet maken. Door de ingedikte tijd ben ik verplicht om veel te schrappen. In twee minuten kan ik namelijk niet alles zeggen. En echte nuances aanbrengen gaat niet. Dus zal ik een paar aspecten kunnen benoemen en de rest er buiten moeten laten. De neiging om een beetje te gaan zeggen wat de ander wil horen, sociaal wenselijk te doen zogezegd, is een gevaar. En nee, zomaar met de botte bijl erin is ook geen optie. Iets met evenwicht zoeken. Best een uitdaging.

Het mooie van deze vorm is dat ik zelf gedwongen word om na te denken over hoe ik de functie, van locatie-directeur op een school voor speciaal onderwijs, zie en de betekenis die ik er aan kan geven. En dat is echt wat anders dan een aantal algemeenheden slaken en een soort van gulden middenweg te bewandelen. Ietwat uit je comfortzone stappen zeg maar en duidelijkheid verschaffen over motieven en visie.

Gelukkig heb ik goede vrienden en mooie mensen om me heen die me helpen bij het kiezen van de juiste vorm. Ik opper zelf wat mogelijkheden, krijg wat opties terug. Er komt van alles langs. Variërend van een rood hartjespak tot en met gewoon een strakke heldere monoloog. En alles er tussen. 

En dan is het zover. Zat ik vorige week met twee boven-, en meerschoolse directeuren aan de tafel, nu met een benoeminsgcommissie. In totaal zeven mensen. Personeel, medezeggenschapsraad en ouders. Na een welkom en voorstelrondje van hun kant,  begint mijn pitch.

Ik haal mijn rugzak tevoorschijn en zeg iets over dat ik denk dat elk mens een rugzak heeft en niet alleen de leerlingen van een school voor speciaal onderwijs.

Ergens onder uit de rugzak diep ik een kaars op. Uiteindelijk heeft ieder mens iets van licht bij zich. Alleen is het soms zoeken naar een doosje lucifers. Dit lukt en de kaars brandt. 

Vervolgens pak ik een knalrode stropdas met hartjes, ja die van eerder genoemd pak, en hang die om mijn nek. Onderwijs zonder hart voor de leerling is geen onderwijs. 

Wat dan komt is een weegschaal.  De man of vrouw voor de klas, mijn toekomstige team als het allemaal goed uitpakt, is degene die gewicht in de schaal legt. Zij doen er toe. Met hen staat of valt het succes van een school.

Dan komt er een karabijnhaak-sleutelhanger. Met aan de ene kant een paar losse sleutels en aan de andere kant een hele bos. Dit is hoe ik een schooldirecteur zie. De verbindende factor tussen alles wat bovenschools binnenkomt en wat binnenschools uitgevoerd moet worden. En andersom. Met elke individuele sleutel kun je wel wat starten en openen. Maar om een hele organisatie draaiende te houden zul je overal een sleutel voor moeten vinden. Verbinding is hier het kernwoord. Veiligheid en stabiliteit trouwens ook. Sleutels zijn dingen om zuinig op te zijn.

Dan komt de hardloopmedaille. Ik geloof dat elke uitdaging tot verandering bij onszelf begint. Zeven jaar geleden had ik nog nooit een rondje hardgelopen.  Op aanraden van een goede vriend begonnen. Inmiddels loop ik marathons. Niet als snelste maar ik loop ze wel uit.

Als laatste leg ik mijn mobiel op tafel en vertel dat in contact blijven met de wereld buiten, een kernwaarde is voor het goed functioneren van een school. 

Mijn twee minuten zijn om. Ik blaas het kaarsje uit en terwijl het vlammetje dooft brandt er een licht in mijn hart. Het is mij weer helemaal duidelijk waarom ik in onderwijs geloof.