Vanmorgen zat ik in de langste kerk van Nederland. Samen met nog ruim duizend andere mensen. Te luisteren naar de worsteling van het waken en wachten. Heimwee was het thema. Mijn buurman, en goede vriend, stootte me aan en zei: ' heimwee betekent gewoon letterlijk huispijn, best gaaf.' Ik knikte en beaamde het stilzwijgend. Ik praat graag, maar in de kerk vind ik het stil zijn al een genot op zich. Even een uurtje helemaal stil worden.
De dominee gebruikte het beeld van een hert dat verlangt naar water. Gebaseerd op een prachtige psalm van duizenden jaren oud. Zijn insmijter was een mooie; ging over wakker liggen. Wat ik mooi vond was dat het niet als een probleem gebracht werd. Soms denk ik dat slapen echt wel eens overschat wordt. Niet dat ik op zijn tijd wat rust nemen niet goed vind, maar een keer wakker liggen is niet zo slecht.
Beetje de boel bij elkaar bedenken of gewoon jezelf eens aankijken. Terugkijken of vooruit. Ergens wat balans proberen te vinden. In de stilte van de nacht opstaan en met blote voeten naar buiten. De koude, natte aarde voelen, je omhuld weten door de stilte in het donker en je blik omhoog naar de nachtelijk hemel. Er zijn slechtere momenten om de raadsels van het leven een beetje uit de knoop proberen te halen. Geen oplossingen vinden maar wel wegen om er mee om te gaan. Vrede in je hart ervaren door rust te vinden in het moment dat je beseft dat er gezorgd wordt. Door een macht veel groter dan mijzelf.
En ja dan is het heerlijk om naar de kerk te gaan, waar die macht een naam krijgt; een gezicht. God en Jezus komen dan langs. In woorden, in muziek en in stilte, gebed en zang.
Ik ben niet zo'n goede zanger. Iets met geen toon kunnen houden. Mijn muzikaal gehoor is niet zo ontwikkeld. Maar als we met ons allen zingen over vleugels die zich over ons ontvouwen, en een hand die mij vasthoudt, tja dan zing ik mij van zorgen vrij. Dan is alles helemaal goed. Ik schaam me dan niet voor de tranen die over mijn wangen lopen omdat ik in alle kwetsbaarheid me krachtig voel.
Geen gehannes met al het geluk optellen, daar het verdriet aftrekken en dan hopen dat er wat overblijft. Nee, leven is waard om geleefd te worden. In schoonheid maar ook in zijn rauwheid. Misschien is dat wel hetzelfde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten