Ben nu precies een maand bezig met een theaterproductiebureau die me hiervoor gevraagd heeft. Inmiddels zelfs een heuse regisseuse die ik om de veertien dagen spreek.
Deze regiseusse,Maretty heet ze, kijkt naar vormen, muziek en andere contouren die van belang zijn. Samen spitten wij in mijn levensverhaal om te komen tot een vorm die op de planken past. 'Deel drie' is de werktitel.
Telkens sta ik versteld van de creativiteit en het inlevingsvermogen van mensen die hiermee bezig zijn. Hoe ze hun passie en professionaliteit op een mooie manier gebruiken om dichtbij te komen. Niet bang zijn om de vragen te stellen. Ook de lastige. Zonder te oordelen ook de grijze en zwarte kanten weten boven te halen. Uit het vaarwater van een therapeutische setting te blijven.
Humor helpt hier ook in. Een beetje zelfspot af en toe.
Marrety kwam met het idee van de première op bovengenoemd weekend. Het is dan namelijk exact tien jaar geleden dat ik de laatste keer een voet in het casino zette. Dat is niet helemaal waar, een half jaar later ben ik nog een keer teruggeweest. Toen met mijn begeleider vanuit de verslavingskliniek waar ik zat. Dit wel in een therapeutische setting. Als een soort afronding. Het was mijn goedkoopste bezoek ooit, die me het meest opgeleverd heeft. Daarover misschien een andere keer meer.
Voor het theaterstuk is het natuurlijk echt theater om dit stuk op die datum uit te brengen.
Nog acht maanden te gaan dus. En zoals elke zwangere vrouw, kijk ik er naar uit. Kan niet wachten tot het zover is. Maar ik heb ook de beroerde momenten. Niet elke zwangerschap loopt goed af. Ook met dit plan kan nog van alles mis gaan. Daarnaast is het intens en soms ook heftig om twintig, dertig en zelfs meer dan veertig jaar terug in de tijd zitten. Met zijn zeer en zegeningen.
Ergens voel ik dat het goed is en de tijd er rijp voor is. En ja, ik weet dat hier verschillend op gereageerd zal worden. Theater is nu eenmaal niet het ding waar ik mee opgroeide. Beetje besmette naam zelfs.
Daarnaast zijn er mensen die nog steeds een beetje boos zijn. Dat ze ooit boos waren begrijp ik. Dat ze een tijdje boos bleven ook. Maar na tien jaar sorry zeggen en sorry doen(in alle betekenissen van het woord), is het goed geweest. Met boosheid en haat kan ik niets. Onvergeeflijkheid ook niet.
Ik heb geleerd dat ik een altijd een keuze is tussen verbittering of leven. Het eerste leidt tot verzuring en ga je uiteindelijk aan dood, het tweede is niet pijnloos maar wel de moeite waard.
Gelukkig zijn er nogal wat mensen die het wel hebben kunnen volgen. Ik voel me omringd door hele mooie mensen die weten wat liefde is. Ook dwars door het lijden heen. En nee, dat zit niet altijd in hele grote dingen. Een dochter die je in vertrouwen neemt met iets heel moois, een zoon die het lef heeft om tegengas te geven als ik doordram, een vrouw die me op het goede moment de juiste smiley appt. Vrienden die zich als vrienden gedragen. Zo zou ik door kunnen gaan. In die tien jaren ben ik geen heilige geworden, maar leef ik wel vrij. En dat machtige gevoel van vrij zijn, deel ik graag. Zelfs op de planken.
Voor degene die een beetje een voorproefje wil. Op 22 april is er in Gouda een andere uitvoering (http://www.odeaanjasper.nl/) van hetzelfde theaterbureau (http://www.verhip.nu/).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten