Even geen kanker

Even niet naar één van de kankersites. Ondanks diverse mailtjes in mijn inbox met trial-alerts (over nieuwe middelen op de markt, of over nieuwe behandelmethoden). Gewoon op ongelezen laten staan. Bij het passeren van het ziekenhuis niet naar de vierde verdieping kijken. 
Geen observaties of de ander vooruit of achteruit gaat. Niet lezen over prognoses. Of over alternatieven. Even geen verhalen van andere patiënten inzuigen. Op Facebook even niet de diverse kankergroepen checken. Daar ook niet geconfronteerd worden met accounts die opgeheven worden door familieleden van overleden patiënten. Vandaag gewoon even niet

Maar lekker bloggen over andere dingen. Leuke dingen. Over onze kapper bijvoorbeeld: Sophie, van Perfect Hairstyling. Die haar agenda omgooit om mijn vrouw een verwenmoment te bezorgen. En mij vervolgens, naar aanleiding van een speciaal feestje, even bijwerkt. Gratis, als bijdrage aan dat feestje, dat ook wat met knippen en kapselen te maken heeft. 
Zo leer ik hoe professioneel bloggen werkt. Iemand doet iets en ik noem die persoon dan in mijn blog. In het geval met Sophie is dit met een knipoog. Bij een echte zakendeal, had ik er ook bijgezegd dat haar zaak op de Raam in Gouda gevestigd is. En dat ze super kan knippen.

Ook dat mooie aanbod van vrienden die ons hun vakantiehuis aan zee aanbieden. Om niet. Zal hen hier ook niet noemen dus. Maar wel zin in, heerlijk weekje uitwaaien straks! Stapel boeken mee. Gaat goed komen.

Of die avond met een vriend, die ik al te lang niet gesproken had. Thuis vertrekken terwijl alles bijna in ruste is. En dan een paar uurtjes heerlijk bijpraten in de stad. Daar weer weggaan omdat men wil sluiten. Niet al te subtiel de lampen wat hoger zet en beetje driftig met een emmer met scherp-ruikende schoonmaakmiddelen langskomt. Ook wel mooi om te moeten vertrekken terwijl je nog niet uitgepraat bent.

En dan woensdag. Woensdag was speciaal. 's Morgens samen met meer dan honderd leerlingen en twee geweldige collega's een aula volgezet met pakketten. Pakketten die onze leerlingen verkocht hebben. In het kader van een lessenserie over logistiek. Daar de talenten van mijn leerlingen het meest gericht zijn op uitvoerende opdrachten, was dit iets wat met inzet en doorzettingsvermogen te doen was. De  opbrengst was voor een goed doel. Een inloophuis waar mensen terecht kunnen voor wat aanspraak en warmte. 
En 's middags kwamen de ouders, opa's en oma's. De ooms en tantes en de buren. Het aan hen verkochte pakket ophalen. 
De glunderende gezichten van onze leerlingen. Ja, pubers, doerakken en soms ronduit lastig. Maar ook mooie wezens, die genieten van het resultaat van iets wat wel lukt. Ik denk aan het gesprek met een ouder aan het begin van het jaar. Wat me bijbleef was: 'Ik ben bang dat ons kind dit niet kan'. En hoe we voorzichtig, stap voor stap, de kans kregen om dit kind dingetjes te leren. Fouten werden gemaakt. Door ons, door hem. Hij liep met een glimlach van oor tot oor door de aula. Had veel verkocht. Heel veel.
Natuurlijk zijn er ook andere leerlingen. Maar vandaag hebben we het over mooie dingen.

We bleven op school, omdat we 's avonds ouderavond hadden. Terwijl de rest een uurtje ging volleyballen, mocht ik een maaltijd in elkaar zetten. Deze verliep zo gezellig dat ik me moest afmelden voor de afwas, daar ik anders te laat in de aula zou zijn.
Op zo'n ouderavond zit de aula stampvol met leerkrachten, die om de tien minuten vader en/of moeder te woord staan. Deze keer had ik er een stuk of veertien, vijftien. Het eerste gesprek, waar ik de afwas voor aan anderen had overgelaten, ging niet door. Geen afzegging, geen mail, niets. Alleen twee lege stoeltjes tegenover me.  En de volgende dag het kind van betreffende ouders: 'Hey meneer,  m'n moeder hept vergete, maar u mag wel belle'.

Maar op diezelfde ouderavond ook nogal wat ouders die je in een paar minuten een inkijkje geven in het leven van hun kind. Wij hebben ze maar een uurtje of 32 op school. En dat zijn ook nog uren van vijftig minuten. Terwijl er 168 uren in een week gaan. Na zo'n inkijkje begrijp je de leerling weer beter. Maar ook prachtig om ouders opgelucht te zien als je iets positiefs over hun kind kunt zeggen. En dat kan altijd. Regelmatig leer ik van mijn leerlingen. Ben ik verwonderd over hun trouw en eerlijkheid. De openheid waarmee ze bij me komen. De verhalen. Natuurlijk zijn er ook anderen. Maar vandaag even niet. 

Tegen half elf thuis. Heerlijk rondje hardlopen. Nog steeds in training voor een hele marathon. Tot nu toe niet verder gekomen dan een paar halve. Maar ooit gaat het me lukken. Die hele. Maar soms is onderweg zijn al genoeg. Vandaag was zo'n dag.