Laat me huilen

Het gebeurt niet vaak dat ik niet weet wat ik schrijven moet. Woorden maken, is een soort ademen voor mij. Alleen nu weet ik niet zo goed hoe ik moet ademen.

Mijn verjaardag begon zoals elke verjaardag in ons huis begint. Met felicitaties, slingers, pannenkoeken en cadeaus. Van al deze genoemde zaken veel. Dit zijn de momenten dat ik weet dat ik rijk ben.

's Avonds begon ons feestje in  een restaurant en eindigde na een half uur al in een ambulance. 

De rest van de avond zaten we op de spoedeisende hulp. Na een paar dagen ziekenhuis zijn we als gezin weer compleet en allemaal thuis.

Intussen loopt de mailbox vol, puilt mijn whatsapp uit, stromen de pbeetjes en gelukwensen op facebook voor mijn verjaardag nog steeds door.

En weet ik het gewoon niet. Ik wil iedereen bedanken voor alle felicitaties. Om de hele wereld te zeggen dat we het hier langzamerhand niet meer weten, voelt stom. Maar niets zeggen over wat er hier gebeurt, voelt nog stommer.

Zet nu niet mijn hele tijdlijn vol met sterktes. Alsjeblieft, hoe lief het ook bedoeld is; we zijn sterk geweest en het hielp niet echt.

Natuurlijk wil ik jullie bedanken voor alle lieve en mooie wensen. Natuurlijk zijn we blij met al het meeleven nu één van ons niet echt aan het beter worden is. Alle mooie woorden en wensen zijn fijn maar laat maar even. Laat me gewoon even moedeloos zijn. Als ik huil zeg dan niet te snel dat het goed komt. Zeg niet iets van 'kom op' of 'het komt goed'. Zeg zeker niet 'Stil maar'.

Als je echt wat wil doen, huil dan met me mee. Om al die momenten dat het leven oneerlijk is. Dat we een bosrand opzoeken omdat bomen soms warmer zijn dan mensen.

Lege ziekenhuisgangen in de nacht. De kale plek waar de kerstboom stond en de ballen en de piek  weer in de doos voor volgend jaar verdwijnen.

Echt leven begint misschien daar we niet alleen goed, mooi en groot moeten zijn, maar vooral daar waar we bang en boos, eenzaam en verdrietig mogen zijn. 

Ik vroeg om niet te reageren met 'sterkte'.  Mag ik je vragen om even naar buiten te gaan, omhoog te kijken en dan naar binnen. Bedenk wie in jouw omgeving echt wat liefde nodig heeft. Ga naar hem of haar toe en zeg: 'Alles is goed. Ik  hou van jou'. 

Ik verzeker en beloof je; soms is dat alles wat je kunt doen en soms is het genoeg.