Zat even bij twee mensen
zomaar in een fluwelen stoel.
Allebei schuin tegenover mij
op een lange brede bank.
Hij pratend in de ene hoek
zij zwijgend in de andere.
Als hij te breedsprakig werd,
voegde zij smal maar stevig in.
Voor mijn oog werd mooi
en moeilijk zo uitgerold.
Dat zorg en zegen
zich ontplooiden
tot een kleurig
bloemtapijt.
Met hier
en daar
wat
grote
zwarte
moddervlekken.
Hij dankte voor m'n woorden,
zij voor mijn zwijgen.
En geen van beide weet
dat zij mij het meeste gaven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten