Ode aan de kok

Na een paar uur rondgestruind te hebben door de schrijversbuurt van Madrid, ben ik neergestreken in een kleine taberna met stapeltjes boeken voor de ramen. Het restaurantje draagt de prachtige naam La Entretinida. De naam doet het hem; ik ben wel toe aan een beetje onderhoud. 

En dat doen ze hier goed. Terwijl ik deze woorden schrijf, zit ik nog na te genieten van één van de heerlijkste salades die ik ooit geproefd heb.

Ik koos voor een eenvoudige Madrileense ensalada de tomate. De manier waarop de tafel gedekt werd en ik een linnen servet aangereikt kreeg, was al een voorproefje op mijn exquise maal.

Iets later verscheen gelijk met een mooi glas wijn een mandje met chips en eentje met brood. Al bij eerdere bezoeken aan dit land is me opgevallen dat ze hier niet karig zijn. Bij allerlei maaltijden krijg je mandjes, schaaltjes of plateautjes met kleine gerechtjes of brood.

Iets later arriveert mijn salade in een grote glazen bokaal. Deze is voor de helft gevuld met sla waarop grote vierkante stukken tomaat liggen die bestrooid zijn met kleine kromme groene boontjes.

Terwijl ik met twee zware, echt zilver lijkende, lepels een paar scheppen op mijn bord deponeer, zie ik dat mijn middagmaal is aangemaakt met een lichte dressing waar wat kruiden in zichtbaar zijn.

Vanaf de eerste hap is het alsof engelen mijn tong strelen. Ik meen al best één en ander geproefd te hebben, dit verslaat het meeste. Natuurlijk smaken zongerijpte tomaten en andere groente anders dan die uit de kas. Maat zulke eenvoudige gerechten klaarmaken en serveren met zo'n verrukkelijke vinaigrette verraadt de hand van de meester. Komt nog bij dat deze de verhouding precies goed is. Mijn kok heeft zich niet laten verleiden; hij heeft de dressing subtiel aangebracht. Genoeg om mijn smaakpapillen te verwennen en te weinig om mijn lunchbord in een soepbord te veranderen. 

Eigenlijk wilde ik schrijven over de twee grote schrijvers die deze buurt voortbracht. Hun meesterwerken en hun schelmenstreken. Ik besluit dat dit kan wachten en me op mijn eten te richten.