De koe en haar achterste

Hoe zit het eigenlijk met de media? Mogen die alles laten zien wat er te zien valt?  Persvrijheid is een groot goed. Mijn vraag is of deze vrijheid ook grenzen kent.

Willen we echt alles weten? Kan ik op weg naar een kerkenraadsvergadering een papiertje meenemen met wat persoonlijke overwegingen? Moet elke persoonlijke overweging correct zijn? Of is de vergadering juist bedoeld om duiding aan de door mij genoteerde opmerkingen te geven?

Moet ik als leerkracht weten dat een leerling in het fietsenhok wat minder aardigs over mij zegt?  Ga ik daar dan net zo mee om als wanneer hij dit in de klas zou doen?

Is een opmerking in een privé Whatsappgroep, en volgens mij is dat al een pleonasme, echt bedoeld voor iemand buiten deze groep?

Mag ik in een directie-overleg een vraag stellen over een personeelslid? Zelfs als deze vraag niet relevant is voor de inhoud van de vergadering? Of andersom: Mag een team in een onderling overleg even afgeven op de directie? Wil die dit allemaal weten?

Ja natuurlijk weet ik dat vergelijkingen ergens mank gaan, toch wil ik graag de aandacht vragen voor de ongebreidelde macht van de media.

Soms overvalt me een gevoel van plaatsvervangende schaamte als ik zie met welk onbenul en onfatsoen en een zogenaamde alles-moet-kunnen-mentaliteit mensen door de pers aangevallen worden.

Hartstikke leuk voor die journalist die dat A4'tje fotografeerde toen een positief geteste minister met spoed naar huis moest. Maar laten we niet doen alsof hij 's lands grootste geheim onthuld heeft. Of misschien ook wel. Laten we dan constateren dat sommige dingen gewoon niet op straat moeten liggen. 

Of mag de volgende keer een journalist gewoon een microfoontje of camera ergens in die Stadhouderszaal verstoppen? 

Dan zou het een verkenner of premier sieren als die zou zeggen: 'Hier heeft u niets mee te maken'. Of een Tweede Kamer, tenslotte was zij de opdrachtgever voor deze verkenning, die gewoon eventjes wacht op de officiële verslagen van deze verkenning. 

Ja ik weet het, achteraf kijk je een koe in de kont, maar hier gebeurde het halverwege. Misschien zouden we van tevoren moeten besluiten dat sommige plekken echt geen inkijk nodig hebben.