Open Wonder

 'Mag ik de dominee spreken?', dat was de vraag van een bezoeker aan een vrijwilliger van Open Kerk een tijdje geleden.

'Euh, die is er niet, ik kan wel een diaken voor u halen. Die zit hier vanavond met zijn buurtbijbelkring.' Zo gezegd zo gedaan. Even later zijn bezoeker, vrijwilliger en diaken in gesprek. De laatste geeft aan dat er een paar dagen later wel een dominee is en dat een gesrpekje dan zeker mogelijk is.

Inmiddels heeft de bezoeker, ik noem hem even Cees, al heet hij in werkelheid anders, gedeeld dat hij in een beginnende winterdepressie zit. Daarnaast zijn er nog wat zaken die niet zo geweldig lopen.

De diaken stelt voor om hier, samen met de vrijwilliger van Open Kerk, voor te bidden.

Cees vindt dit fijn, zolang de afspraak met de dominee ook door kan gaan. Dat is dan weer het mooie van de kerk. De ene specialist staat nooit de andere in de weg. Je hoeft ook niet te kiezen tussen één van hen; het kan gewoon beide.

Het drietal zoekt een rustige plek om te bidden. Als ze die gevonden hebben vraagt de vrijwilliger of Cees ook porfessionele hulp heeft. Mooi om in een pastoraal of diaconaal gesprek, aan te geven dat wij geen professionele hulpverleners zijn. Dat daar anderen mensen voor zijn. In de kerk brengen we mensen en zaken bij God. 

Cees vertelde dat hij al een tijdje op de wachtlijst stond voor hulp. Dat het niet erg opschoot en hij wel erg graag een hulpverlener zou willen spreken van de organisatie waarbij hij op de wachtlijst stond.

Vervolgens hebben de vrijwilliger en de diaken een gebed gedaan. Cees bij onze lieve Heer gebracht. Zijn zorgen en moeiten, inclusief stroperige wachtlijst, werden verwoord in een kort gebed. 

Na het amen bleef het even stil. Drie mensen ervoeren een open hemel.

Cees vertrok, de vrijwilligger ging weer bij haar duo bij de deur zitten. De diaken vertrok naar zijn Bijbelkring waar hij kort aangaf wat er gebeurd was en gebed vroeg voor Cees (die hem hiervoor toestemming had gegeven).

Een paar dagen later was Cees er weer. Onze dominee ook. Samen hadden ze een goed gesprek en werd er weer gebeden.

Toen moest de Open Kerk even dicht. Gelukkig bleef de hemel open. Want zodra de kerk weer open was kwam Cees ook weer.  Om te vertellen dat hij inmiddels twee gesprekken met hulpverleners gehad heeft. 

Weer hebben we met Cees gesproken. En gebeden. Zijn problemen zijn niet weg, ook contact met hulpverleners kan soms weer andere vragen oproepen. Maar er wordt naar hem omgezien.

Imiddels is Cees een regelmatige en graag geziene gast bij Open Kerk. Elke keer als ik hem zie, leer ik de volgende les: 

God vraagt alleen maar of ik de mens wil zien.  Zoals die is. Ik hoef niet te genezen, te redden of te bekeren. Alleen maar een beetje proberen te kijken zoals Jezus deed. Iets met ontferming. Dan kan liefde niet uitblijven. En liefde heeft altijd het laatste woord.

(Cees, die in werkelijkheid anders heet, heeft toestemming gegeven voor het publiceren van dit verhaal.)