Ongehinderd door een welkomstcomité, of zoals die in de protestantse kerken vervangen zijn door beveiligers die je vragen of je aangemeld en/of ingeschreven bent.
Waarop, als dat niet het geval is, je in het slechtste geval de toegang geweigerd wordt, of in het beste geval je alsnog ingeschreven wordt.
Bij navraag daarover blijken die gegevens ergens in de cloud opgeslagen te worden. Niks bescherming persoonsgegevens of privacy-dingen. Als de christenvervolging ooit over West-Europa uitbarst kan men met één druk op de knop zien wie de kerk bezocht heeft.
Best raar dat ik momenteel makkelijker een supermarkt dan mijn eigen kerk in kom.
Maar gisteren was het anders. Ver in de Belgische Ardennen stond het kerkje midden in het dorp gewoon kerk te zijn. De deur was open, wel was het schaaltje dat gewoonlijk gevuld is met wijwater leeg. Dat was jammer daar ik echt denk dat het symbolisch dopen van je handen en er een kruisje mee op je voorhoofd zetten, meer kracht heeft en van grotere spirituele waarde is, dan het afschrapen van je beschermlaag op je vingers door welk soort antibacterie-gel dan ook.
Hoe dan ook, ik ging de kerk binnen. En werd getroffen door het aantal stoelen dat weggehaald was. Er stonden nog stoelen in een soort van orkestbak-opstelling. Met genoeg ruimte voor grote cello's en harpen en bewegingsvrijheid voor het strijken van de stok over de snaren van een viool of contrabas.
Een dun rood plakband gaf de looprichting aan. Meerdere keren splitste deze zich en kon je zowel naar rechts als naar links. Kennelijk heeft de katholieke kerk meerdere wegen naar Rome bedacht ik een beetje grinnikend.
Waar ik de ene richting volgde kwam ik uit bij Maria Goretti; een meisje dat op jonge leeftijd zich verzette tegen haar aanvaller. Zij raakte zwaargewond, vergaf voor haar sterven haar aanvaller wat er toe leidde dat deze aanvaller schuld bekende, straf onderging en zich aansloot bij een monnikenorde. Maria Goretti werd heilig verklaard. Zij staat nog steeds symbool voor jeugdige onschuld en de kracht van vergeving.
Waar ik de andere richting volgde kwam ik uit bij Christoffel. Deze begon ooit als Reprobus. Hij was sterk en zo eigenwijs dat hij alleen maar de machtigste der aarde wilde dienen. Hij kwam van de koning bij de keizer terecht. Deze was bang voor de duivel dus besloot Reprobus de duivel te gaan dienen. Al snel kwam hij erachter dat deze op zijn beurt weer bang was voor Christus.
Vanaf dat moment diende Reprobus Christus. Op advies van een kluizenaar droeg hij mensen over een brede rivier. Op een dag wilde een klein jongetje naar de overkant. Deze werd zo zwaar dat Reprobus dreigde te bezwijken. Toch haalde hij de overkant. Het kind maakte zich bekend als Christus en beloonde Reprobus met een nieuwe naam; Christoforus of Christoffel. Hij staat symbool voor bescherming van de reiziger én, las ik tot mijn verrassing, als beschermheilige tegen besmettelijke ziekten.
Deze kerk was meer groot en leeg dan mooi en toch voelde ik me thuis. Ik bemerkte dat het me goed deed om in een gebouw te zijn waar mensen best wat rekening houden met de waan van de dag, zelfs als het een ongrijpbaar virus is. Maar waar het nog veel meer een plek is van geloof in bescherming, geloof in het goede en een eeuwigheidswaarde nastreeft die diezelfde waan ver overtreft.
Het leek een moment op echt geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten