De woestijn zal bloeien als een roos

Vandaag hoorde ik dat Afrika nog redelijk vrij van virus is. Of dit nou door het klimaat of iets anders komt, is me niet duidelijk.

Nu hier alles een beetje op slot gaat en we misschien wel op de drempel staan van een compleet nieuw tijdperk, blijf ik maar denken dat verhuizen best een optie is.
Want wie zegt dat we niet zonder vliegtuigen kunnen? Waarom we elke dag ons in overvolle treinen van a naar b spoeden. In de file staan op wegen die allang niet snel meer zijn. We bezigheden hebben die soms zo ver af staan van hoe we ooit bedoeld waren. Waar we in crisissituaties toiletpapier en wiet inslaan.
Natuurlijk zie ik corona ook als een vijand. Verschrikkelijk voor een ieder die het treft. Maar zou het kunnen dat de aarde zijn zelfreinigend vermogen aan het opstarten is?

Economieën die knarsend tot stilstand komen leren ons misschien weer wat echt belangrijk is. Een maatschappij die, dwars tegen elke duurzaamheidsgedachte in, verwarmde terrassen aanlegt op kunstijsbanen is misschien wel gedoemd om ten onder te gaan.
Waar we stroom verspillen om elk jaar veertig miljoen kuikentjes te versnipperen om ons eitje te kunnen eten. Waar in een ziekenhuis bij opname gevraagd wordt of je in contact bent geweest met een (kalfs)vleesproductiebedrijf.
Het is alsof de dokter vraagt of je de laatste week nog aan een sinaasappel hebt gezeten.
Waar we winkeldeuren wijd open zetten, nou ja tot gisteren dan, en vervolgens met kachels een warmtegordijn creëren.
Waar we een samenleving zijn geworden waar we vaker onze mobieltjes dan onze geliefden aanraken, moet het licht misschien wel een keer uit gaan.

Enige probleem waar ik tegenaan loop als we naar Afrika vertrekken, is dat we onszelf opgesloten hebben achter prikkeldraadversperringen. Ooit bedoeld om kinderen en andere mensen tegen te houden die op de vlucht waren voor oorlog, armoe en honger.
Ze zouden wel gek zijn aan de andere kant als ze dat prikkeldraad opruimen. Straks besmetten we dat continent ook nog met onze vooruitgang.