De palen van Petten
 
We zitten in een huisje onder de rook van Petten. De bedoeling is dat we dit weekend aan de slag gaan met de vormgeving en redactie van ons gloednieuwe magazine ‘Voedselbossen’.
Tijdens een rondje frisse neus halen, stuiten we op een monument van palen zo tussen de eb- en vloedlijn. Honderdzestig palen staan als stille getuigen de zee te trotseren.
Als ik me er wat later iets in verdiep , blijken de palen symbool te staan voor de eeuwige strijd tegen het water. Waarbij er door deze omgeving zware verliezen werden geleden. Het huidige dorp Petten is minimaal het vierde op rij. Rijke geschiedenissen met complete havens, visafslagen en vuurtoren verdwenen in de golven.
Eén keer stortten tijdens een vloed alle huizen in en zochten vierhonderd mensen een toevlucht in het kerkje. Ook dat stortte in en verdween met mens en al in de golven. Een paar kerkschatten spoelden kilometers verder aan en vormden het begin van een prachtige legende. Een kistje met hosties werd met zeewater en al bewaard. Na een halfjaar kleurde het rood. De conclusie die de bevolking maakte, is niet moeilijk om te volgen. Regelmatig wordt dit wonder herdacht in een stille processie.
De laatste keer dat het complete dorp verdween was nog geen honderd jaar geleden. De toenmalige bezetter liet het dorp verdwijnen om er een verdedigingslinie te vormen tegen een aanval die nooit kwam. Nou ja die kwam wel, maar van een andere kant.
De palen getuigen ook van veerkracht. Het verrijzen uit storm en vloed, de grootste golven het hoofd bieden. Naast dit heroïsche getuigenis vertelt de simpele paal, zonder opsmuk of versiering, mij ook dat overleven soms gewoon een kwestie van overeind blijven is.