De dag dat verdriet
niet oplaait of uitsterft,
maar gewoon ertussen ligt.
Komt mijn verlangen naar herfst,
waar witte avondmist nevelig neerdaalt.
Boomtoppen die verdwaalt de hemel insteken.
De eerste gaten vallen, herinneringen vagen weg.
Leven sluipt naar binnen want buiten kouder.
Bladeren vallen maar niet ver van boom,
vruchten verdwijnen als voedsel
voor komend leven rondom
blijft wortel en tak
voor altijd
nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten