Bitterballen
Na een lange wandeling en een uitgebreide siësta is het tijd om een stadje te
bezoeken. Deze ligt een kilometer of dertig van ons huisje, dus pakken we de auto. Al snel rijden we heuvelafwaarts richting een wat grotere weg die ons naar een volgende vallei brengt.
bezoeken. Deze ligt een kilometer of dertig van ons huisje, dus pakken we de auto. Al snel rijden we heuvelafwaarts richting een wat grotere weg die ons naar een volgende vallei brengt.
Na een halfuurtje parkeren we de auto naast een drooggevallen rivierbedding in het centrum van de stad. De auto staat nogal scheef, en boer die ik toch een beetje blijf, schop ik een paar stenen voor de wielen.
Na een paar uur strijken we neer op een terras van een leuk restaurantje. Via een QR-code die vastgeplakt zit op de plastic tafel kunnen we het menu inzien.
De digitale menukaart biedt een zee aan tapasgerechten; precies de reden waarom we hier neergestreken zijn. De helft van ons gezelschap is vegetarisch, ook daarin bieden ze voldoende keus. Alles staat vermeld in het Spaans waar we redelijk uitkomen. Tomaten en olijven, klinken niet veel anders in het land waar ze vandaan komen.
Tot iemand ineens bitterballen ontdekt. Gewoon zo, in het Nederlands. We zitten niet aan de Costa Brava; ik heb nog geen geel nummerbord gezien vandaag. We besluiten om ze er bij te nemen.
Bij een drukke, rennende ober bestellen we onze gerechtjes. Met de bedoeling om de tafel gewoon vol te zetten, dreunen we met Hollandse precisie onze bestellingen op. De man schrijft alles op een kladblokje. Halverwege stopt hij met schrijven, steekt twee handen in de lucht en roept dat het genoeg is. Meer krijgen we niet.
Wat we ook doen, het helpt niet. Hij verdwijnt en laat ons verbluft achter.
Misschien zijn de portie toch groter dan de kaart doet vermoeden, misschien is de keuken overbezet of misschien heeft ie het gewoon niet. Of moet je per ronde bestellen. We speculeren er op los maar snappen het niet echt.
De beste man levert een kwartier later de eerste bestelling uit. Een mandje met een paar frieten en drie bitterballen. Gelijk komt er een mandje met twee kaasstengelachtige dingen. Ook hier wat friet op de bodem. Niks tafel vol zetten,
vanaf nu komen er telkens een paar gerechtjes op tafel.
Het smaakt ons prima en we komen niets tekort.
Om af te rekenen moet ik naar binnen. Daar vind ik onze vliegensvlugge ober die daarnaast ook de afwas en de keuken blijkt te doen. Geen wonder dat ie het gewoon genoeg vond. Hij heeft zijn fooi meer dan verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten