Paradijs

Mensen ontmoeten, dwars door Nederland toeren en wegen vinden om duurzame tuinen aan te leggen is gaaf om te doen. 

Ik verkeer, samen met een mooi team, alweer een tijdje onder hoveniers, bankiers en andere ondernemers die tijd en middelen vrij maken om goede dingen te doen. 

Mijn werkschoenen uit de kofferbak halen en door de modder van een aan te leggen wijk baggeren met een hovenier die daar onze tuinen gaat aanleggen, voelt geweldig. 

Diezelfde dag veertien hoog met een prachtig uitzicht over de Domstad in overleg met een groene bank over uitbreiding van leasemogelijkheden voor tuinen is ook mooi. 

De aanschaf van een stuk grond vorige week waar ons eerste voedselbos gaat verrijzen voelt als een hele grote mijlpaal. Veel zaken om blij van te worden en druk mee bezig te zijn. 

De meeste weken vullen zichzelf met bezigheden. Heerlijk om dan het weekend in te gaan met een lege agenda. De enige deadline die ik dan heb, gaat over een schrijfopdracht, een column of  een hoofstuk van een boek.

De stilte op een vroege zaterdag- of zondagmorgen. Het hele huis in rust en de buurt nog in slaap. Alleen de natuur die bezig is. Met een zon die opkomt of een bui die overtrekt. Of zoals vanmorgen de wind die de bamboes voor mijn raam laat buigen.

Schrijven is tuinieren. Een tuin begint pas te leven nadat er in gewerkt is. Tussen grond verzetten en potten versjouwen zit een boel zweet. 

Letters planten of zinnen ombuigen is magie. Ik kan me verwonderen over wat je met zesentwintig letters kunt. Het voelt als een Hof van Eden die je zelf in mag richten. Met het verschil dat daar geen onkruid groeide. Of misschien was het er wel en wisten wij het toen te gebruiken.

Ik leg mijn schoffel nog even aan de kant voordat ik mijn woorden van vanmorgen uitruk. Misschien hebben ze een andere bedoeling.