Vol ontzag keek hij me aan en herhaalde zacht voor zich uit: 'Het geheim van de kerk.' Ik schatte hem een jaar of tien, hij was samen met zijn moeder op deze koude winteravond. De hele stad zat dicht behalve de kerk. En zelfs daar was het koud.
Een beetje tegen de regels in had ik hem een warme beker chocomel uit het koffieapparaat gegeven. We hadden wat rondgelopen en nu liet ik hem het centrum van de kerk zien. De kerktuin zogezegd. Hier stond de kansel in het midden met de zitplaatsen voor de ouderlingen en de diakenen er omheen. Een met houtsnijwerk versierd hekwerk scheidde de tuin van het publiek. In het hekwerk zaten twee deuren. Eentje aan de voorkant waar de dominee of dienstdoende ambstdrager richting gemeente kon lopen om op gelijke hoogte iets te zeggen en eentje aan de achterkant waar de predikant met zijn gevolg binnen kwam als de dienst begon. Nu was alles leeg en ietwat donker.
'Wil de de kansel eens zien?' vroeg ik de jongeman. Hij draaide zich om, keek vragend naar zijn moeder en knikte vervolgens naar mij.
We verlieten de kerktuin waarbij ik het deurtje achter me sloot en de sleutel uit het slot haalde en op een heel bijzonder plaatsje hing.
Hij keek me met grote ogen aan en ik bracht mijn wijsvinger voor mijn mond en zei tegen hem: 'Sttt, hier hang ik de sleutel neer. Dit is het geheim van de kerk.'
Hij keek me heel serieus aan en langzaam brak er een soort glimlach door op zijn gezicht. Zacht herhaalde hij mijn laatste zin. Heel even waren we met ons tweeën de enigen ter wereld die dit wisten. Twee jongens met een geheim.
Aan zijn pientere blik te zien, begreep hij ook dat een deur op slot doen en de sleutel ernaast hangen, best bijzonder is.
Dat dit niet gaat om iemand tegen te houden maar dat het echt iemand zijn eigen beslissing is om binnen te komen.
Van zijn moeder begreep ik onlangs dat hij regelmatig aan een bezoeker vraagt: 'Kent u het geheim van de kerk?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten