De doden begraven
Ooit begroeven we de doden in de kerk. Wat later maakten we een kerkhof om de kerk. Met de kerk midden in de stad of het dorp, hadden we onze doden dichtbij. En in het zicht. Later bedachten we begraafplaatsen aan de rand van het dorp of net buiten de stad. Een heg eromheen zorgde voor nog meer afstand tussen ons en de dood.
De doden begraven, begint op het moment dat zij nog leven. Niet alleen stil staan bij de dood, maar het er over hebben.
Wensen en verlangens kenbaar maken. De muziek uitzoeken. Of de stilte. Als het bij gezond leven niet gelukt is om over de dood te praten,dan misschien bij een naderend einde? Voor een stervende minder beangstigend dan het er maar niet over hebben, denk ik.
Als de dood binnentreedt is het fijn dat we rituelen hebben. Het verzorgen van het lichaam dat door nabestaanden gebeurt. Kisten als werkwoord en uitgevoerd door familie.
De buurt doorgaan en het 'ouderwetse' aanzeggen nieuw leven geven.
Bij een geboorte zetten we een ooievaar in de tuin, waarom bij sterven niet een duif of een bloem? Geknakt of bloeiend. Als signaal naar de buurt, zoals je vroeger de luiken of gordijnen dicht deed
De dagen richting de uitvaart. Familie die zich, al is het soms maar voor even, herenigt. Kunnen mooie verdrietige dagen zijn. Helpend als de overledene thuis is opgebaard.
De doden begraven betekent niet het leven in het verleden. Ik denk dat het veel meer te maken heeft met het begrijpen van wat zij bij leven brachten.
Betekenis geven aan de boodschap van hen die stierven door de antwoorden te leven.
De werken van barmhartigheid. Het zijn er zeven. Wat als we er elke dag eentje doen?
- Voeden wie trek heeft op zondag.
- Water geven aan dorstigen op maandag.
- De naakte kleden op dinsdag.
- De vreemdeling onderdak geven op woensdag.
- Zieken bezoeken op donderdag.
- Gevangenen bezoeken op vrijdag.
- De doden begraven op zaterdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten