Er was een dominee die een brief schreef. Over zaken die volgens hem niet in ons land thuishoren. Iets over samenlevingsvormen die niet deugen. Dit epistel kwam in handen van de pers. Een verdrietige homo en een boze televisiemaker maakten het verhaal compleet.
Met stijgende verbazing dit filmpje bekeken. Naast het onbegrip, boosheid, verdriet en pijn, zit er zelfs bizarre humor zelfs in.
Een koster of beveiliger die tegen Leon(de homo) roept: 'Opgesodemieterd!' De herkomst van dat woord verwijst naar het bedrijven van handelingen die de dominee juist niet wil.
Maar verdriet overheerst waar zo zichtbaar wordt dat men niet in staat is met elkaar in gesprek te gaan. Een situatie waarbij de ene partij met een camera rond een kerk holt en de andere partij niet thuis geeft, verdient geen schoonheidsprijs.
Op de site van de betreffende kerk lees ik dat er een rouwdienst aan de gang was en de cameraploeg verzocht is om hier respect voor te hebben. Tja dan snap ik ook dat men op dat moment de deuren dicht houdt.
Aan de andere kant; kun je anno 2021 wel je mening verkondigen en zwijgen als je er vragen over krijgt?
Voor een camera gewoon zeggen waar je voor staat, of op je eigen site uitleggen wat je bedoelt, zou mooi zijn.
Nu voelt het als een gesloten gemeenschap die het erg eens is over de zondige boze buitenwereld. Een brief aan de gemeenteraad schrijft en zwijgt als de media er lucht van krijgt.
Ben benieuwd hoe deze mensen vandaag hun zondag beleven. Ze zijn met een stuk of vijftienhonderd las ik.
Zitten ze vanmorgen in de kerk te luisteren naar hoe erg het allemaal is? Zouden ze zich allemaal slachtoffer voelen van wat hen aangedaan wordt? Hoe ze
weggezet worden?
weggezet worden?
Of zit er ook eentje tussen die een mailtje schrijft aan Leon? Die gewoon zegt dat ie het ook niet helemaal weet. Dat de kerk soms dingen denkt die verouderd zijn. Dat de kerk niet altijd voorop loopt en het daar soms wat langer duurt. En dat sommige kerken het lastig vinden. Het als ingewikkeld ervaren om woorden uit hun prachtige Bijbel te vertalen naar deze tijd.
Dat de kerk juist een plaats wil zijn voor degene die buiten de boot dreigt te vallen. Een plek om op adem te komen. Een plaats waar je samen kunt zoeken naar mooie manieren om leven vorm te geven. Ook als het over samen leven gaat.
Gewoon tegen Leon zeggen dat de kerk het gesprek aan wil gaan. Ook met mensen die zich onheus bejegend of niet gezien voelen.
En dat die persoon dan gewoon even de hele kerk is. Tegen Leon begint met 'sorry' en hem uitnodigt voor een wandeling. Samen een paar uurtjes lopen en luisteren doet echt wonderen.
Leon, een heel wijs iemand leerde me dat verandering bij mijzelf begint. Ik wil sorry tegen je zeggen en je uitnodigen. Wanneer kun je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten