Ze was oud en gerimpeld. Herkende niemand meer. Familie was al een tijdje uitgestorven. En wat niet uitgestorven was bleef weg. Omdat er altijd al gedoe geweest was. Oude vetes en familiedingen. Ruzie ging over in zwijgen. Na een tijdje voelde deze stilte aangenaam.
Nu was ze zelf aan het eind. Krachten waren weggegleden. Spraak en loop verward en strompelig.
De meeste vreugde beleefde ze aan haar goudvis. Ze praatte er uren tegen. En de goudvis sprak terug. Nee, niet in woordentaal, wel in beweging. Rondje naar rondje zwom hij op haar stamelende stem.
Haar man woonde bij haar. Hij was nog niet zover richting hemel. Waar zij alleen het laatste kronkelpad, dat verzorgingshuis heette, nog moest gaan, was hij nog helemaal op 't midden van het speelveld. Nou ja midden, meer de kant waar je richting catacomben gaat.
Zij in haar eigen wereld, hij in de zijne. Hoe dan ook een wereld van verschil. Zelfs in hun taal van liefde waren ze de letters kwijtgeraakt.
Tot vanavond. Zij gevallen en naar 't ziekenhuis. Hij erachteraan met een buurvrouw. Op de eerste hulp werd ze van brancard op bed getild. De verpleegkundige begon de kleding van mevrouw los te maken.
Hij schoot al strompelend naar voren, keek bijna boos naar de zuster, duwde weg en sprak: 'Ik de schoenen'. De zuster keek hem bevreemd aan, toen naar de dokter die de schouders ophaalde.
Behoedzaam pakte hij haar voeten die omhuld waren door ouderwetse schoenen. Deze hadden een bloemmotief. Langzaam en voorzichtig knoopte hij de veters los. Iedereen zweeg, de monitor maakte zijn eigen geluid. De zuurstoffles siste en de tl-verlichting gonsde. De rest zweeg; de zuster en de dokter, de ambulance-broeder en de man van de hartritme-apparatuur. Ook de buurvrouw hield haar mond.
In een heilig zwijgen ontdeed hij haar oude verrimpelde voeten van de bloemige schoenen. Eén voor eén schoof hij haar voeten uit de schoenen. Terwijl de tranen over zijn wangen rolden, had hij haar schoenen lief. Om ze uiteindelijk beiden, naast elkaar, onder het bed te zetten. Toen sprak hij schor: 'Ga nu jullie gang, alles is goed.'
Een uur later overleed ze. De oude gerimpelde dame die niemand meer kende. De volgende dag werd ze het ziekenhuis uitgereden. Als laatste eerbetoon stond een aantal medewerkers, in een soort haag, in de centrale hal toen ze langsgereden werd. Op de kist lag een paar schoenen. Ouderwetse schoenen met een bloemmotief. Iemand dacht aan een vergissing en wilde ze eraf halen. De dokter van gisteravond boog naar voren en zei: 'Laat dit, ze horen daar.' Hij huilde harder dan de man achter de kist. Die glimlachte met een vredig gezicht naar de schoenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten