Vanmorgen deed ik een mooie ontdekking. Ik liep een bergpaadje af, terug naar ons tijdelijk verblijf in een wijnboerderij halverwege de helling. Tijdens zo'n tocht spreek ik soms met God, soms met anderen en soms met mezelf en vaak zit daar niet zo veel verschil tussen.
Deze morgen kwam de liefde langs. Niet zozeer als begrip, dat ook, maar meer als iets dat er is.
Er gewoon kan zijn. Misschien heb ik liefde wel te lang als iets ongewoons beschouwd. Iets dat je overkomt. In welke vorm dan ook. En dat er zoveel soorten zijn. Dat het belangrijk is om uit te pluizen wat en voor wie welk soort liefde is.
Waar bij mij vanmorgen plots het licht opging, was de gedachte aan de 'zijns-situatie' van de liefde. Wat als die er gewoon is. Het enige dat liefde vraagt is aanwezigheid. Er zijn. In de verschijningsvorm van het moment. En dat moment kan ook een eeuwigheid zijn. Deze aanwezigheid is hetzelfde als aandacht. Er zijn. In welke hoedanigheid dan ook. Dan bestaat er niet zoiets als afstand. Omdat er ruimte is.
Een paar uur later zit ik aan mijn boek te werken. Weer komt de liefde langs. Wat als de liefde zowel gewoon als ongewoon is. Het helemaal geen keuze is tussen wat er al dan niet voor het woord 'gewoon' staat. Wat als het over de laatste lettergreep gaat. Woon. Liefde iets is dat woont. In een oud boek staat een mooi lied. Een lied dat iets zegt over het wonen van liefde. Waar die liefde woont er zegen is.
Het geeft mij rust. Weg met liefde die moet heersen. Slaat nergens op. Dat kan helemaal niet. Net zomin als verkeerde of foute liefde. Dat bestaat helemaal niet. Liefde wil wonen. En wonen kun je overal. Of je huis nu een vouwwagen, flat of villa is. Laat ons huizen zijn. En elke kamer doen bewonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten