Wie het weet, mag het zeggen

'Nou nee, niet echt', is mijn antwoord op de vraag of ik nu anders tegen corona aankijk. 

Een vraag die ik vaak krijg de afgelopen dagen. Eerlijk gezegd weet ik het gewoon niet. Ik kan alleen mijn eigen situatie beoordelen. Die heb ik beleefd als een zware griep met een paar heftige dagen op het dieptepunt.

Dagen slapen en paracetamol hebben me er door heen gesleept. Met veel fruit en andere vitaminebronnen.

Daarnaast heb ik mezelf geïsoleerd om anderen niet in gevaar te brengen. Aan de andere kant hadden ze voor mij de maatschappij niet tot stilstand hoeven te brengen. Ik had in deze weken weinig behoefte aan grote groepen mensen of aan een gezellig terras- en/of winkeluitje en was daar zelf wel weggebleven.

En ja, halverwege stond er een ambulance voor de deur daar de klachten toenamen. Na diverse metingen, waarbij gelukkig de waarden goed waren, hoefde ik niet mee. Van de ziekenbroeder begreep ik dat ze in het ziekenhuis, bij tekortschietende waarden, niet veel meer zouden doen dan zuurstof toedienen.

Ik weet wel dat als ik echt een tekort aan zuurstof had gehad, gemerkt of ongemerkt, het me niet veel uitgemaakt had wie we me dat toediende.

Dat is het punt waar ik nog steeds de meeste twijfel over heb. Ook na zelf ziek geweest te zijn.

Ik had, bij ernstig zuurstoftekort, het ook prima gevonden om naar een legerbasis gereden te worden. En zuurstof toegediend te krijgen van een soldaat die dit het afgelopen jaar geleerd had.

Nee, zeg nu niet gelijk dat een verpleegkundige hier vier jaar over doet en daarna nog anderhalf jaar IC-opleiding. Ik weet het.

Als ik morgen in het water rijd, is het fijn om er door een gediplomeerd brandweerduiker uitgehaald te worden. Maar als we met een buslading mensen te water raken, mag de eerste de beste stuurman aan de wal me er ook uithalen.

Het idee was de druk op de IC's te verlagen. Ook nu, God zij dank weer aan de beterende hand, blijf ik me afvragen of we met ons allen niet een te hoge prijs betaald hebben. Ik kan tegen een stootje en veertien dagen isolement was ook wel goed voor me. Bracht me ook dingen. 

Maar kinderen en ouderen die we tijden lang een soort afzonderen en opsluiten? Reguliere zorg aan andere ernstig zieken die we opschoven? Kinderen die niemand mogen knuffelen en van test naar test leven? Met ons allen onder klimaatverwoestende heaters op een terras gaan zitten? 

Onze vergadercultuur was misschien niet alles, maar zoomen tot we een ons wegen heeft de menselijke maat wel een beetje weggenomen.

Zoals eerder gezegd; ik weet het niet. Het ergste is misschien wel als later blijkt dat het allemaal geholpen heeft. En er toch echt een maakbare samenleving bestaat. Wie gaat die vorm geven en hoeveel samen is het dan nog?