Verademing

Verademing

 

'We brengen u niet naar het ziekenhuis, dat is slecht voor de cijfers, dan gaan die terrassen nooit open.' De ziekenbroeder die een kwartier daarvoor uit de ambulance was gestapt zei dit met een twinkeling in zijn ogen die ik door de beslagen beschermingsbril nog net kon zien. Hij toverde de eerste glimlach van die dag op mijn gezicht. Alleen dat voelde al genezend.

Ambulancepersoneel. In de afgelopen jaren heb ik steeds meer bewondering opgebouwd voor deze mensen. Op de meest ingewikkelde tijdstippen, en soms op de meest ongelukkige locaties heb ik ze diverse malen bezig gezien. Met dit verschil dat ik nu zelf het lijdend voorwerp was. 

Altijd valt me hun kalmte en zelfverzekerdheid op. Met een paar gerichte vragen hebben ze snel de juiste informatie. Ondertussen gaan hun handen door en hebben ze je in no-time aan apparatuur liggen die hen helpt een goede afweging te maken.

Die in dit geval in mijn voordeel uitpakte. In het ziekenhuis zouden ze niets meer voor me kunnen doen dan ik nu zelf al deed. Longontsteking en corona horen bij elkaar en waren ook een beetje hetzelfde volgens de open-terras-liefhebber.

Met nog wat goede raadgevingen; rechtop gaan zitten als je longen zeer doen en plat gaan liggen als je moe bent, waarbij hij mijn blik zag en zei; 'Ja en soms heb je allebei tegelijk. Dan moet je wat afwisselen.'

Dus zit ik weer onder mijn berkenbomen, aan de bosrand te kijken naar de ondergaande zon. En is het tijd om te gaan liggen. 

Bedenk wel wanneer je volgende week een terrasje aandoet, dan heb ik er aan bijgedragen dat ie open is.