Dromende engelen
Gisteren liep ik op een begraafplaats. In een stoet die zich langzaam van de plek verwijderde waar we iemand hadden begraven.
Het blijft elke keer weer een gebeurtenis die indruk maakt. Zelfs al heb je, zoals ik gisteren, de overledene niet echt persoonlijk gekend.
Wie het ooit gezegd heeft, weet ik niet maar de uitdrukking 'bij elke begrafenis begraaft ieder mens opnieuw zijn eigen doden', klopt wat mij betreft helemaal.
Er was veel wat indruk maakte. Het knisperende grint onder onze gehakte schoenen en het onwaarschijnlijke mooie voorjaarsgroen van de laaghangende beukentakken, die ons dwingen het hoofd te buigen bij het betreden van de begraafplaats.
De met meiregen vermengde zon die het gras laat schitteren tussen de zerken. De toespraak van de dominee bij het graf en de voelbare stilte als de kist naar de bodem van zijn bestemming zakt.
Maar van alles raakte me bij het verlaten van deze dodenplaats de tekst op een verder onbeschreven zerk: 'Engelen van licht dromen onze gedachten verder'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten