Opent uwe mond of kappen we hem?

Tot nu toe heb ik de mondkap redelijk kunnen ontlopen. Niet alleen omdat ik er het nut niet van inzie of oprecht denk dat het niet helpend is. Veel meer omdat ik denk dat het uiteindelijke effect schadelijker is. 

Ruim honderd jaar geleden was er de Titanic; een schip dat niet kon zinken. Tenminste dat dachten de bouwers en de passagiers. Tot er een ijsberg kwam. Nou ja die was er de hele tijd al. Alleen zagen ze hem een beetje laat en gingen ze iets te snel om op tijd te kunnen remmen. Gek genoeg had het schip het waarschijnlijk overleefd als ze er recht op af waren blijven koersen. Dan had de boeg een fikse oplawaai gekregen en het meeste servies was aan scherven gevallen. Het schip had namelijk waterdichte schotten waardoor het een schade aan de boeg met een stuk of drie, vier ondergelopen ruimen had kunnen hebben.

Nu ging men bijsturen. Weg van het gevaar dacht men. Alleen schampte de boot nu de ijsberg waardoor de hele zijkant opengereten werd. Het was dan wel geen frontale botsing maar de schade was des groter. Meer dan vijf ruimen liepen via een scheur in de wand vol. Hier hielp geen waterdicht schot tegen.

Vanaf het moment dat de stuurman aan het stuur ging draaien was het schip gedoemd onder te gaan. Al dacht zo goed als iedereen toen de ijsberg gepasseerd was, dat ze 't gered hadden.

Zou het kunnen dat we straks onze handen kapot gewassen hebben? Alle gezonde stoffen die voor een beetje weerstand zorgen gedood? Dat we via mondkapjes onze longen verpest hebben door continu ons eigen uitstoot in te ademen? Dat we zo steriel geworden zijn door al het afstand houden, dat we het virus straks passeren maar sterven aan een tot nu toe onschuldige bacterie? 

Wanneer geven we toe dat we maar een klein bootje zijn in een onmetelijke oceaan waar ijsbergen voorkomen? En dat er niet zoiets bestaat als onzinkbaar. Fijn dat er reddingsboten zijn als het misgaat. Maar kunnen we alsjeblieft het orkest laten spelen? Omdat we weten dat niet alles maakbaar is? Naast het orkest ging ook de kerkdienst door zag ik ooit in een mooie verfilming. Een dominee die mooie dingen sprak en handen vasthield. Samen met mensen zong. Kunnen wij dat ook doen? Een beetje met elkaar blijven praten en wat handen vasthouden? En blijven zingen? Soms zijn er gewoon niet genoeg reddingsboten.