Lieve Lydia

Zes jaar geleden stapten mama en ik samen met jou een lokaal binnen. Er zaten twee leraren die engels spraken. Jij mocht komen uitleggen waarom je koos voor tweetalig onderwijs.
Ik viel van mijn stoel van verbazing, bewondering en trots. Je deed het. En dat is het kernwoord geweest van de achterliggende zes jaren.  Doen. Elke keer weer.
Het bijzondere is dat je niet aan het ploeteren was, ondanks al die uren. Soms midden in de nacht of 's morgens heel vroeg. Jij deed het; je begon en stopte niet voordat je klaar was. . 
Met klasgenootjes maakte je verre reizen tot aan Zuid Afrika toe. 

Ondertussen trok het leven buiten school ook de aandacht. Als gezin hadden we prachtige vakanties in Italië, Portugal en Spanje. En soms gewoon een weekendje Parijs of een paar dagen Londen. 

Jij en ik genoten van mooie lunches in De Beurs nadat we de Koopgoot in Rotterdam geplunderd hadden. Jij bent degene die ons ontbijtpannenkoekenritueel op verjaardagen in stand houdt. 
Daarnaast heb je jaren gevoetbald bij de Jodanboys, heb je een bijbaantje bij de Appie en ben je bezig met je rijbewijs. 
Je vriendenkring onderhoud je door van tijd tot tijd op stap te gaan. Zomaar tussendoor of echt even samen weg. Je doet het.
Je ontdekte het liefdesleven en verrijkte ons gezin met je vriend David. 

Daarnaast waren er ook ingewikkelde tijden en gebeurtenissen. We verloren familie en er waren erge ziektes, soms heel dichtbij. 
Nooit vergeet ik hoe we elkaar vonden met een knuffel of een blik als ziekenhuis weer werkelijkheid werd.
Soms deed ik een absentiemelding, tegen alle regels in, voor wat meer dan alleen een ziekenbezoek, gewoon omdat je een vrije middag of morgen verdiend had. 
Je zorgde samen met je broer en je vriend dat een kerstontbijt, met cadeaus en een nepkerstboom in een kaal ziekenhuiszaaltje, een feestmaaltijd werd.
En een week later, met oud en nieuw, verzorgde je samen met David een vuurwerkshow midden in de nacht tegenover datzelfde zaaltje. En tja, dat je dat op de stoep van een wooncomplex voor ouderen deed, kon jij ook niet weten.

Ook de wisseling in werkzaamheden van mij maakte je mee. Een heel leven was je gewend dat je vader 'gewoon' les gaf. Ineens hield dat op en zat je midden in de hectiek die dit met zich meebracht. Jouw broer verliet een jaar geleden met zijn diploma de school. Van ons drieën was je nog de enige waardoor het ook minder jouw school werd. Maar je hield vol, maakte het af en je ontvangt vandaag je welverdiende diploma.

Het leven is niet altijd een feest, wel is er altijd wat te vieren. Al was het maar omdat we in overvloed van liefde mogen leven.
Lydia, ik hou van je om wie je bent. Je bent de prachtigste dochter die een vader zich kan wensen. Dat wordt niet meer door een diploma. Maar vandaag vieren we het allemaal. Ik ben gelooflijk trots op jou!