Al staat Parre symbool voor wat er met afstanden moet gebeuren, vandaag de dag zijn afstanden er vooral om te bewaren.
Ik vind dit soms lastig. Vanmiddag was er zo'n moment. Van mijn uitgever ontving ik bloemen en gebak en nog wat persoonlijks.
Alles werd met inachtneming van de juiste afstand gedaan door Beppie. Zij is degene die me meer dan een jaar geleden benaderde met de vraag om een roman te schrijven.
Ik was van mening dat ik dat kon en stuurde vol goede moed een eerste drietal hoofdstukken in. Ik heb net de mail er bij gehaald waar ze me de beoordeling geeft. Die herhaal ik hier niet, maar het was in elk geval duidelijk. Ben dus opnieuw begonnen.
Een jaar lang geschreven, geschaafd en geschrapt. Urenlange gesprekken samen. Zeker toen Parre zijn voltooiing naderde, zaten we elke week een uur tussen duizenden andere boeken in het gebouw waar de kop van Vroman op staat.
Waar ik soms in vertwijfeling uitriep: 'Maar hoe dan?' gaf zij steevast het antwoord:'Dat moet jij weten, ik lees. Jij bent de schrijver.' Om daarna met mooie ingangen en gedachten te komen.
Midden in het vuur van een gesprek of juist in een kalme tussenzin, vloog ze overeind en riep ze: 'Ja, dat is het! Schrijf op en werk uit!'
Nog meer kan ik noemen, maar veel mag tussen ons blijven. Het was meer dan goed.
Vanmiddag heb ik haar als blijk van dank een gedicht overhandigd dat eindigt met:
Tussen de regels door
nimmer opgeschreven
jij jou horen liet.
Dank voor je woorden
waar jij ze sprak
en waar zij zwegen
beiden kostbaar.
Jij maakt mij
schrijver
mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten