Achter het restaurant langs de snelweg, tussen Amsterdam en Utrecht, lag een Chinese tuin. Je zag haar niet als je voorbijraast. Je moest afslaan. Vertragen.
Maarten deed dat. Hier ontmoette hij Karel. Ze liepen over bruggetjes en stonden aan de rand van het water, tussen stenen die ouder leken dan hun zwijgen. Het riet luisterde mee. De vijver hield alles vast.
Karel sprak. Over familie en over wat generaties lang verzwegen bleef. Geheimen die niet schreeuwen, maar blijven liggen, als slib op de bodem. Maarten zei weinig. Hij keek. Hij nam het in zich op.
Soms is een plek geen decor, maar een medeplichtige.
Hier, tussen snelweg en stilte, kreeg het verleden een stem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten