Theater maken

'Waarom zou je het willen?',  vraagt een goede vriendin vanmorgen. Ik had haar posters laten zien. Proefposters waar ik met mijn grote hoofd opsta en die het theaterstuk aankondigen. 
Het theater waar we nu ongeveer op de helft zijn, voor wat de voorbereiding betreft. De meeste woensdagavonden oefenen, schrijven en spelen. De première is in  november volgens de planning.  Een belangrijke datum, omdat het dan precies tien jaar geleden is dat ik het voor het laatst verloor van mijn verslaving.
'Waarom niet?', geef ik terug.

'Tja, ik denk dat je dat leven nu toch wel langzamerhand achter je gelaten heb, dat je in een nieuw leven staat. Ze noemt een mooie tekst uit de Bijbel: 'Zie, Ik maak alle dingen nieuw' en vervolgt: 'Moet je dan zo nodig achterom kijken?'

Het raakt mij dat het voor haar dus echt iets van vroeger was. Zij ziet mij dus  zoals ik nu ben. Dat voelt goed.

Wat ik tegen haar zeg, is iets over geloven in een vrij leven, dat we los kunnen komen van dingen die ons in de greep hebben. Dat het echt kan lukken, hoe diep je ook zit, dat er een weg terug is. Of omhoog zo je wilt. En ja in mijn geval heeft dat zeker met geloof te maken. 

Maar er is meer.

Steeds meer zie ik dat we allemaal onze behoeftes en verlangens hebben.  Meestal controleerbaar, soms ook ongrijpbaar. De wereld is niet helemaal volmaakt. Soms helemaal niet. 

Puinhopen ver weg en soms dichtbij. Allemaal hebben we er linksom of rechtsom mee te maken. Vervolgens is de stap naar iets wat verdoofd of tijdelijk even wat uitschakelt niet zo ver. Gelukkig hebben de meeste mensen er geen destructieve manier voor nodig. De herkenning van iets dat ons beheerst in plaats van andersom, kan verrijkend zijn. Daarnaast het zien dat mensen meer zijn dan hun obsessie.

Wat dat nieuwe leven betreft, ja dat is er zeker. Geniet ik met volle teugen van. Elke dag opnieuw. Het oude dan maar vergeten? Los van het feit dat sommige dingen te groot of teveel geweest zijn om te vergeten, lukt het jammer genoeg op de manier waarop wij samen maatschappij zijn, niet echt om maar te vergeten. Er zijn altijd mensen of instanties die ons herinneren aan onze gebreken.  

Op de vraag "Zou je het niet eens achter je laten?' Is maar één antwoord mogelijk: 'Hoe graag ik dat ook zou willen, het komt altijd terug, linksom of rechtsom.'
Nee, ik vraag geen medelijden. Wel weet ik inmiddels dat er maar één ding erger is dan aan je verleden herinnerd worden. Het ontkennen ervan.