Wat als straks de laatste kerk echt de deur dicht doet? Het licht uit? De laatste die het tot voor kort nog gelukt was om de boel draaiende of althans enigszins open te houden er ook mee stopt?
Gewoon omdat het niet meer gaat. Tegen de stroom inzwemmen brengt mooie dingen voort. Maar je wordt er ook doodmoe van.
Wat als we straks allemaal thuis zitten? Omdat een virus nu eenmaal 's winters harder tekeer gaat dan de rest van het jaar. En we uiteindelijk maar doodgewone kleine mensjes zijn. Dat er helemaal niet zoiets bestaat als 'samen krijgen we het virus onder controle'.
Dat aan het eind van de winter blijkt dat we zoiets meemaakten als oversterfte, hoe stom dat woord ook klinkt, omdat we te dealen hadden met een venijnig levensgevaarlijk klein dingetje dat we niet de baas konden.
Natuurlijk hebben we alles en iedereen van ons afgejaagd en vervreemd. Een normale menselijke reactie anno nu. Als we aangevallen worden kijken we vooral om ons heen. Wat kunnen we veranderen? Wie kunnen we de schuld geven?
Het is niet zo van deze tijd om te constateren dat we wezens zijn die onderhevig zijn aan rampspoed en ellende.
We zullen en moeten schuldigen vinden en deze vooral laten boeten voor de misère die ons overkomt.
Wat als straks echt alles dicht zit en we met ons zelf alleen overgebleven zijn? Wat als we in complete afzondering en isolatie alsnog het virus binnenkrijgen. Gewoon door te ademen. Wie zingt dan ons kerst- of slaapliedje? Wie houdt dan mijn hand nog vast? En wie sluit liefdevol mijn ogen als mijn leven er al uit weg is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten