Vandaag heb ik mijn spullen uit het lokaal gehaald. Voor jullie heb ik één schilderij laten hangen. De huilende mens. Tien jaar geleden schilderde ik haar. In een periode waarin ik voor het eerst leerde huilen en dit niet erg vond. Dat was best lastig. Vandaar dit schilderij. Niet zoveel vrolijkheid op te ontdekken. En toch ben ik van haar gaan houden. Ondanks het verdriet zit ze al bijna helemaal in het licht.
Vanaf nu zal ik haar niet meer zien. Maar jij wel. Ik hoop dat elke keer wanneer jij haar ziet, jij haar bekijkt en één vraag voor haar hebt. Eéntje maar. Hoeft niet moeilijk. Kan gewoon iets als 'Wie ben je?' of "Waarom huil je?' En voordat jij het lokaal uitloopt bedenk jij wie die huilende mens op dit moment is. Misschien wel de jongen of het meisje naast je in de klas. Of thuis iemand, op club of sport. In je fietsgroep. HA, hoor ik je zeggen: "Ik ken niemand die huilt". Kijk dan nog eens goed.. Ook op het schilderij zie je geen tranen. Maar ze huilt wel.
Jongens en meiden, het ga jullie goed! Ik heb genoten van elk moment met jullie. Onwijs veel geleerd. Wij gaan nu verschillende wegen in. Jullie blijven op school, ik ga een nieuwe toekomst in. Kan bijna niet wachten op alles wat komen gaat en best veel zin in!
We komen elkaar vast nog wel eens tegen. Al was het op schildersles, want huilende mensen tekenen, moet ik nog steeds een beetje leren.
filmpje
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten