Het kost een kansel

Ik ben bijna uitgerekend.  Over ruim een week is de geboorte van een theaterproductie over mijn leven.

Negen maanden geleden werd ik hiervoor gevraagd. We hebben gestoeid met tekst, vormen, muziek en andere contouren die van belang zijn.  Samen spitten in mijn levensverhaal om te komen tot een vorm die op de planken past. 'Kop of munt' is de naam geworden. Telkens sta ik versteld van de creativiteit en het inlevingsvermogen van de mensen die hiermee bezig zijn. Hoe ze hun passie en professionaliteit op een mooie manier gebruiken om dichtbij te komen. Niet bang zijn om vragen te stellen. Ook de lastige. Het is intens en soms ook heftig om twintig, dertig en zelfs bijna veertig jaar terug in de tijd zitten. Met zijn zeer en zegeningen.
Mijn regiseusse kwam met het idee van de première op bovengenoemd weekend. Het is dan tien jaar geleden dat ik de laatste keer een voet in het casino zette. De laatste nacht van mijn verslaving wordt als volgt verwoord in de voorstelling:

'Langzaam maar zeker dringt het tot me door. Ik heb verloren. Niet mijn hand overspeeld maar het spel is over. En uit. Alles staat stil. En ik ben moe. Doodmoe.

Ik voel dat ik deze keer niet anders kan dan me overgeven aan een grotere macht.

Is het Jezus die mij hier bij de hand neemt?

Vanuit mijn geloof zou ik het zo willen noemen. Zeker ben ik zeker niet. Ik geloof.'

Nog ruim een week te gaan dus. En zoals elke zwangere vrouw, kijk ik er naar uit. Kan niet wachten tot het zover is. Maar ik heb ook de beroerde momenten. Niet elke zwangerschap verloopt vlekkeloos. Ook met dit plan gebeurt van alles wat ik niet heb voorzien. Het blijkt voor sommigen een brug te ver. Mijn verhaal op de kansel kan, op het podium niet. Er waait nogal wat stof op. Het blijkt niet samen te gaan. Vanuit een warm nest uit te reiken naar een koude wereld. Maar misschien moet je eerst over de rand geduwd worden om uiteindelijk te kunnen vliegen. 
 
Daarnaast zijn er mensen die nog steeds een beetje boos zijn. Die zich tekort gedaan voelen. Dat ze ooit boos waren begrijp ik. Dat ze een tijdje boos bleven ook. Maar na tien jaar sorry zeggen en sorry doen, is het goed geweest. Met boosheid en haat kan ik niets. Onvergeeflijkheid ook niet. 
Ik leer dat er een keuze is tussen verbittering of leven. Het eerste leidt tot verzuring en ga je uiteindelijk aan dood, het tweede is niet pijnloos maar wel de moeite waard.
Gelukkig zijn er ook mensen die het wel kunnen volgen. Ik voel me omringd door mooie mensen die weten wat liefde is. Ook dwars door de narigheid heen.  En nee, dat zit niet in hele grote dingen. Een dochter die je in vertrouwen neemt over iets moois, een zoon die het lef heeft om tegengas te geven als ik doordram, een vrouw die me op het goede moment de juiste smiley appt. Vrienden die zich als vrienden gedragen. Zo zou ik door kunnen gaan. 
In die tien jaren ben ik geen heilige geworden, maar leef ik wel vrij. En dat machtige gevoel van vrij te leven, zoals we bedoeld zijn, deel ik graag. Zelfs op de planken. Al kost me dat mijn kansel.