Zelf ben ik in gedachten bezig met de lezing die ik een paar uur later ga geven. Een verhaal over diaconaat. Een mooi oud woord voor omzien naar elkaar. Net voor mijn renrondje ben ik naar de kerk gegaan. Voor de al klaarstaande, nu nog lege, stoelen heb ik mij een moment de avond ingevoeld.
Het is fijn om de energie van zo'n bijeenkomst al wat in te ademen. Nadat ik me vergewist heb van de werking van geluids-, en beeldapparatuur ben ik gegaan.
Om nog even een rondje hard te lopen, mijn laatste gedachten te ordenen en met voldoende verse zuurstof de avond in te gaan.
Achter de mij opgevallen boom zijn aannemers druk bezig een nieuwe, tijdelijke, woonwijk uit de grond te stampen. Aan de vlaggen en de heen en weer lopende pakken, voorzien van bouwhelmen, te zien is er sprake van een officieel moment.
Mijn boom maakt het op afstand mee. Hij heeft het zwaar te verduren gehad zo te zien. Er zijn een soort rubberen banden gespannen om hem vast te houden. Daarnaast is hij helemaal gekortwiekt. Waarschijnlijk om energie te sparen, zodat er geen levenssappen naar uiteinden van takken en al bijna vallende bladeren gaan. Alles concentreert zich op het levensbehoud van dit moment.
Ik vraag me af wat hem uiteindelijk zo gemaakt heeft. De langsrazende auto's en scooters heeft ie jaren overleefd. Ook de optrekkende of juist afremmende treinen vlak achter hem, hebben hem nooit gedeerd. De huizen tegenover hem heeft ie blijkbaar geen last van gehad. De school en het verzorgingshuis dichtbij, met het nodige leven of soms het gebrek eraan, heeft hij aangekund.
Is het de oplevende bedrijvigheid van de nieuwbouw om hem geweest? Het gestamp en getril van machines? Of zat er gewoon wat zieks in zijn genen? Is de afzondering van zijn broers en zussen iets verderop hem fataal geworden? Wie het weet mag het zeggen.
Ik word blij van de boomverzorger die hem gewoon heeft laten staan. Wel de aandacht gegeven met de juiste middelen om hem straks in het nieuwe voorjaar weer zelfstandig zijn gang te laten gaan. Deze man of vrouw heeft de boom aan alle kanten bekeken en voor nu, misschien wel wat onder protest, weggehaald wat in de weg zat. Zodat ook deze boom ooit in vol gejuich zijn bloei kan vieren.
Met een blij gevoel ren ik mijn rondje uit. Ik ben er klaar voor. Ik hoef vanavond alleen maar te zeggen dat diaconaat takkenwerk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten