'Ga niet dood voor je sterft'

'Ga niet dood voor je sterft'

Net voor de vroege avondschemer liep ik met haar een rondje om de Elfhoevenplas. Een mooie route om één van de dertien plassen die hier liggen. Het zijn meest veenplassen die meer dan 200 jaar geleden ontstaan zijn door het afgraven van veen dat werd gedroogd tot turf.

Wel vaker wandel ik hier met iemand een rondje. Soms als vriend; dan is het meer een rondje hardlopen. Ook wel vanuit mijn diakenambt. Het praat fijn als je een ingewikkelde vraag hebt en je toch allebei vooruit kunt kijken. En soms vindt iemand het prettig vindt om wat van gedachten te wisselen. Of dit dan door mijn achtergrond komt of gewoon door een behoefte om samen wat te sparren, doet er niet zoveel toe. Meestal is het een combinatie van bovenstaande factoren die maken dat we hier wat rond sjouwen.

Deze keer is het meer hardlopen dan wandelen. We hebben de pas er goed in. We praten over boeken, schrijven en lezen. Over meerdere depressies overwinnen. En de vraag of je die wel overwint. Wat het betekent om naast depressief ook suïcidaal te zijn. Kliniek in en uit. Behandeling die opgedrongen wordt en niet altijd helpend is.

Nu geen werk geen studie, alles staat stil.  Ook haar behandelaar die alleen maar online wil praten en luisteren heeft ze op pauze gezet.  Ik vraag wat het haar gekost heeft. Ze vertelt. Dan vraag ik wat het haar gebracht heeft. Ze zwijgt even en vertelt. 

Ik vraag haar waar de kerk was en waar God was. Opnieuw vertelt ze. 

Over de dominee die kwam. Bleef komen zoals een morgenster licht geeft in een duistere nacht. Hij oordeelde niet maar was er.  Aanwezig bij haar twijfel en godsverlating. Oordeelde niet en bleef.

In een preek zei hij er iets over. Woorden die haar staande hielden en de titel van dit blog vormen. Ze ging een beetje dood tijdens haar zwartste fases, vertelde ze me. Maar nu leeft ze. Maakt ze weer plannen. En deelt ze deze. Zonder dat ze het in de gaten heeft, dankt ze een wijze dominee en bemoedigt ze mij.

Ons kerkgebouw zit dicht maar ik hoop dat bovenstaande gebeurtenis voor iedereen in deze groep een bemoediging is om door te gaan als vrijwilliger. Straks als de Open Kerk weer door gaat en nu al, misschien gewoon aan de waterkant.