De dominee en het zachte eitje

Waar gezag verdwijnt, ontstaat ruimte. De meeste beroepen waarbij ooit sprake was van natuurlijk overwicht, hebben we uitgehold door onze zucht naar efficiëntie. Gecombineerd met een maatschappij die gericht is op autonomie, leidt dit tot een systeem waarbij we getraind worden in het op onszelf gericht zijn. 
Dit brengt mooie dingen met zich mee zoals zelfontplooiing, aandacht voor minderheden en het controleren van macht.
Het is fijn om zaken in twijfel te mogen trekken, mensen te kunnen bevragen op hun handelen en recht te hebben op zelfbeschikking. 

De andere kant ervan is dat we hier knap in doorgeslagen zijn. En we doen er allemaal aan mee. De meester mag uitleggen waarom Annabel moet nablijven. Want moeder staat met de SUV aan het schoolhek en moet zo naar Pilates nadat Annabel is afgezet bij balletles.
De dokter die een diagnose stelt zonder dat er garantie wordt gegeven op een vermindering van het ziektebeeld, wordt nog voordat de door hem voorgeschreven behandeling in werking is gezet, aan de kant geschoven. Er moet en zal eerst een second-opinion komen.
De ordehandhaver is allang geen oom agent meer die de buurt kent, maar iemand die vanachter zijn bureau vandaan gehaald wordt om vervolgens met een busje collega;s naar een buurt te rijden waar ze ingezet worden om vooral de-escalerend op te treden. 
Malle idioten met camera's, te veel vrije tijd en wijde trainingsbroeken hebben een nieuwe sport gevonden. Ik wist dat je meneer agent mocht uitschelden en verwensen in ons land, Maar je mag hem blijkbaar ook duwen, schoppen en bekogelen met alles wat voor handen is.
Vroeger was een dominee iemand met gezag.  Nu als we er één nodig hebben,roepen we een commissie in leven. Deze gaat kijken wat de gemeente nodig heeft. Dan komt er een profielschets. Die wordt voorgelegd aan de gemeente. Vervolgens wordt er gezocht naar iemand die aan het gewenste beeld voldoet. Er volgen gesprekken, diepte-interviews en van allerlei soorten assessments. Tot zover niets aan de hand. Dit is nu eenmaal hoe we het bedacht hebben.

In de praktijk als we een paar jaar verder zijn, blijkt een deel van de gemeente ontevreden te zijn. Of voelt zich niet helemaal gezien. Bepaalde thema's komen  weinig aan bod in de beleving van een aantal mensen. Wat doen we?
We richten een nieuwe commissie op die het probleem gaat onderzoeken. Vaak zitten hier mensen in die ook graag problemen onderzoeken.
Voor hen is een oplossing ook het einde van hun hobby. Iets met een timmerman met een hamer; gegarandeerd dat ie overal spijkers ziet. Of plekken waar hij ze in kan slaan.
De commissie trekt een extern iemand aan en deze gaat aan de slag.
Eerst wordt er geïnventariseerd en alles nog eens goed in kaart gebracht. Dan gaat de nieuwe man of vrouw een plan schrijven. Tegen de tijd dat onderhavig plan uitgevoerd wordt, zijn de ontevredenen verdwenen of men weet niet meer waar ze ontevreden over waren. Gelukkig is inmiddels het tevreden deel dan al wel ergens tegenaan gelopen. 

Ik beweer niet dat bovenstaande mensen schuld treft, wel vraag ik me af of we niet allemaal meewerken aan een systeem dat ontevredenheid voedt. Zelfs mooie waarden als dankbaarheid hollen we uit door een applaus gelijk uitbetaald te willen zien in een loonsverhoging. 

Ik zat vanmorgen aan een ontbijtje in een prima hotel. Het viel me op dat het roerei op was, het gekookte eitje iets te zacht leek en er bij de kaas alleen maar de keuze bleek tussen komijn-, en brandnetelkaas. Bovendien stond er een rij voor de koffie. Ik heb tegen mijzelf moeten zeggen dat er overvloed was en ontdekte gelijktijdig dat tevredenheid een keuze is. Niet alleen bij overvloed maar misschien juist daar wel waar het schuurt of een beetje zeer doet.