Anderhalvemetergraag

Kunnen we er geen groet van maken? In plaats van 'hallo' of 'goedemiddag' zeggen we 'anderhalvemetergraag'.

Daarmee zeggen we dan eigenlijk: 'Ik hou zoveel van je dat ik je niet wil besmetten.'

Om me heen zie ik dat het best lastig is om ons aan dit voorschrift te houden. Ik denk dat dit meer zegt over ons onvermogen dan onze onwil.

Het voelt gewoon gek om ineens terug te deinzen of weg te lopen. Iemand de rug toekeren of op een andere manier te ontwijken voelt als een vlucht. 

Goede kenissen en zakelijke relaties geen handen geven was lastig maar leerden we snel.

Familie, vrienden en andere mensen dichtbij niet aanraken bleek een stuk lastiger maar we kunnen het.

Een afstand van anderhalve meter in acht nemen, is ronduit ingewikkeld. In een supermarkt betekent dit dat we elkaar niet kunnen passeren. Met een rondje hardlopen moet ik van het pad af en even dwars door het bos struinen. Bij een tegenligger op het voetpad moet ik van het trottoir af en oversteken.

Natuurlijk snap ik de regel en probeer ik me er aan te houden. En erger ik me aan mensen die zich er niet aan houden en er soms blijkbaar heel moedwillig lak aan hebben. Denk dat niemand zit te wachten op een totale opsluiting in zijn of haar huis. 

Natuurlijk kunnen we allemaal een parkeersensor om onze nek binden, maar wat als we gewoon lief tegen elkaar doen?  Gewoon tegen die voorbijganer waar ik bijna te dichtbij kom, zeggen 'Anderhalvemetergraag' met een glimlach erbij.  Een mooie groet die in wezen een betuiging van liefde is.

Ik ga een rondje hardlopen en dit gelijk eens oefenen. Misschien groet ik wel meer mensen dan ooit.